Objaśnienie Etyki. Księgi VI–X. Tablica do Etyki
Boże, ja, grzesznik, przychodzę do Ciebie, Źródła miłosierdzia.
Racz obmyć mnie, nieczystego.
Słońce sprawiedliwości, oświeć niewidomego,
wieczysty Lekarzu, uzdrów zranionego,
Królu królów, odziej nagiego,
Pośredniku między Bogiem a ludźmi, pojednaj winowajcę,
dobry Pasterzu, sprowadź tego, który błądzi.
Boże, okaż miłosierdzie nieszczęśliwemu,
przebaczenie występnemu,
przywróć życie umarłemu, uczyń sprawiedliwym niegodziwca,
namaść swą łaską zatwardziałego.
O Najłaskawszy, powstrzymaj tchórza,
pociągnij opornego, podnieś upadającego,
strzeż tego, który trwa, prowadź tego, który jest w drodze.
Nie zapominaj o tym, który nie pamięta o Tobie,
nie opuszczaj tego, który Ciebie porzuca,
nie gardź grzesznikiem.
Grzechem bowiem obraziłem Cię, mojego Boga,
zasmuciłem bliźniego, samego siebie skrzywdziłem.
Zgrzeszyłem, mój Boże:
słabością — przeciw Tobie, Ojcu wszechmogącemu,
niewiedzą — przeciw Tobie, Synowi najmędrszemu,
złośliwością — przeciw Tobie, Duchowi Świętemu.
Tym obraziłem Cię, Doskonała Trójco.
Biada mi, nieszczęsnemu!
O, jakże liczne i wielkie są grzechy, których się dopuściłem!
Porzuciłem Cię, Panie!
W obliczu Twojej dobroci żałuję,
za tę miłość, która popchnęła mnie ku złu, i za strach, który mnie przygniótł pod jego ciężarem.
One to sprawiły, że wolałem raczej porzucić Ciebie, niż utracić to, co ukochałem,
raczej Ciebie obrazić,
aniżeli odrzucić to, czego powinienem się lękać.
Mój Boże,
jak wiele szkody wyrządziłem słowem i czynem,
grzesząc skrycie, jawnie i uporczywie.
Dlatego z powodu mojej ułomności pokornie błagam,
abyś nie zważał na moją nieprawość,
lecz na swoją niezmierzoną dobroć,
i łaskawie odpuścił mi to, co uczyniłem;
pozwól mi pokutować za popełnione zło
i zachowaj od przyszłych grzechów. Amen.
tłum. Mirosław Wylęgała OP
Oceń