„Czytając tekst literacki, jesteśmy w stanie »widzieć oczami innych«, uzyskując szeroką perspektywę, która poszerza nasze człowieczeństwo. Uaktywnia to w nas empatyczną moc wyobraźni, która jest podstawowym nośnikiem zdolności utożsamiania się z punktem widzenia, kondycją, uczuciami innych, bez których nie ma solidarności, dzielenia się, współczucia, miłosierdzia. Czytając, odkrywamy, że to, co czujemy, jest nie tylko nasze, jest uniwersalne, więc nawet najbardziej opuszczona osoba nie czuje się sama” – czytamy w Liście Ojca Świętego Franciszka o roli literatury w formacji kapłańskiej opublikowanym w lipcu 2024 roku (pkt 34). Idąc tropem papieskiej myśli, spróbujemy opowiedzieć o wybranych zagadnieniach teologicznych za pomocą literatury. Stąd tytuł tego cyklu, który przez najbliższy rok będzie się ukazywał na łamach „W drodze”, a w wersji podcastowej na kanale dominikanie.pl w serwisie Spotify w każdą drugą środę miesiąca. Więcej o cyklu: wdrodze.pl/podcast-dobrze-sie-wierzy-literatura.
Wykorzystaliśmy wszystkie moce naszego rozumu i nauki, zaprzęgając je do tego, by uwolnić się od opresyjnego Boga. Byliśmy napędzani optymizmem, opierającym się na naiwnym przekonaniu, że damy sobie radę sami, a ostatecznie wylądowaliśmy w czarnej dziurze depresji.
Rozmawiają literaturoznawca prof. Ryszard Koziołek i Roman Bielecki OP
O twórczości Michela Houellebecqa, autora powieści Serotonina, powiedziano już chyba wszystko, stawiając mu zarzuty o bycie rasistą, antyfeministą, seksistą, mizantropem i islamofobem.
On sam wcale się od tego nie dystansuje, a licznymi kontrowersyjnymi wypowiedziami tylko podsyca zainteresowanie wokół swojej osoby. Jest bezwzględny, skandalizujący, a jego powieści są niebywale rozerotyzowane, żeby nie powiedzieć pornograficzne. Jego refleksje są prowokacyjne, obrażają grupy etniczne, kobiety, mężczyzn i osoby odmiennej orientacji seksualnej. Właściwie nie ma chyba nikogo, komu by się od niego nie dostało.
Stąd pewnie różne strony europejskiej sceny politycznej próbują go zawłaszczyć i traktować jako „swojego”. Konserwatyści chwalą go za powieść Uległość, opowiadającą o tym, jak we Francji wybory prezydenckie wygrywa muzułmanin, zamieniając ją w kraj wyznaniowy. Lewica docenia za Platformę, będącą zjadliwą krytyką konsumpcyjnego świata Zachodu.
Houellebecq jest znany z tego, że aktywnie komentuje życie polityczne, co można sprawdzić w jego felietonach wydanych po polsku jako Interwencje 2 i Interwencje 2020. Lubi być niejednoznaczny i robi zręczne uniki, kiedy jest o krok od procesu, a nawet klątwy podobnej do tej, jaka dotknęła Salmana Rushdiego. Raz deklaruje się jako ateista, innym razem jako kulturowy katolik. Chętnie używa własnego życia jako inspiracji do tworzenia fabuł swoich książek, zarazem temu zaprzeczając; gdy ktoś go o to posądza, twierdzi, że to, co pisze, to jedynie literacka kreacja.
Jednocześnie jego publiczny entourage daje podstawy do stawiania tezy, że refleksje wypowiadane przez bohaterów są w znaczniej mierze odzwierciedleniem jego osobistych poglądów.
On z pewnością należy do tych pisarzy, którzy uważnie obserwują nasz świat. Do opisu używa metody, którą nazwałbym realizmem cynicznym. Pozwala mu ona obiektywizować swój gniew i wstręt wobec życia, jakie wiodą współcześni mieszkańcy Unii Europejskiej. To literatura otwarcie tendencyjna, pozytywistyczna w krytyce egoizmu jednostkowego, ale bez
Zostało Ci jeszcze 85% artykułuKup miesięcznik W drodze 2025, nr 12, a przeczytasz cały numer
Oceń