Skrupulatom na ratunek
Dz 10,34-43 / Ps 118 / Kol 3,1-4 / J 20,1-9
Zaledwie tydzień upłynął od uroczystego wjazdu Jezusa do Jerozolimy. Niewiele. A jednak to w ciągu tych ostatnich kilku dni apostołowie przebyli duchowo najdłuższą drogę; taką drogę, na przejście której czasem potrzeba całego życia. Rzeczywiście, zdarza się, że trzeba całego życia, by dojść do wiary w Jezusa Zmartwychwstałego. Jedni biegną szybko, jak Jan, drudzy przypominają wolniejszego od niego Piotra. Tak czy inaczej, potrzebujemy czasu, by – gdzieś w ciszy pustego grobu – poukładać w sobie wydarzenia ostatnich dni, a przede wszystkim, by posłuchać świadectw o zmartwychwstaniu. Temu właśnie służy oktawa i cały okres Wielkanocy.
Dzień zmartwychwstania nie był paradoksalnie dla uczniów czasem odpoczynku czy biernego oczekiwania. W tym dniu wszyscy gdzieś biegną, dokądś się udają. Najpierw niewiasty – idą do grobu z wonnościami, lecz jeszcze szybciej stamtąd wracają. Potem biegną do grobu Piotr i Jan; kiedy zaś okazuje się, że grób jest pusty, wracają do Wieczernika. Dwaj inni uczniowie wyruszają do Emaus, ale wracają czym prędzej do Jerozolimy. Nie jest to więc spoczynek śmierci, w tej szalonej bieganinie objawia się Życie.
My również musimy wyruszyć i dać się zaskoczyć spotkaniem ze zmartwychwstałym Panem! Nie da się takiego spotkania ani przewidzieć, ani zaplanować; jest ono za każdym razem inne, osobiste. Musimy wyruszyć drogą wiary, by także i na nas mogła się objawić moc Jego zmartwychwstania. Bo i my przeżywamy czasem nasze małe zmartwychwstania: ktoś wychodzi z nałogu, ktoś nagle się nawraca, jeszcze inny staje się nieoczekiwanie zdolny do przebaczenia…
Takie doświadczenia można porównać do spotkania niewiast ze zmartwychwstałym Panem: dokonuje się ono w drodze, jest zatem krótkie, niepełne, ale to po nim zmienia się w naszym życiu wszystko. Cuda dokonują się na drodze wiary, nie bójmy się wyruszyć.
Oceń