(ur. 30 października 1948 r. w Poznaniu – zm. 17 grudnia 2016 r. w Poznaniu) – dominikanin, magister psychologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Rozpalony płomieniem Ducha Świętego.
Do Zakonu Kaznodziejskiego wstąpił w 1973 r., pięć lat później złożył śluby wieczyste, a w 1979 r. przyjął święcenia kapłańskie. Wraz z ojcem Tomaszem Pawłowskim OP był duszpasterzem akademickim w poznańskim klasztorze, gdzie w 1980 roku założył wspólnotę Odnowy w Duchu Świętym „Jerozolima”, która istnieje do dziś.
Z racji wykształcenia zakonnik szybko zaangażował się w pomoc osobom uzależnionym. W czasie stanu wojennego, po odpowiednim przygotowaniu w USA, rozpoczął współpracę z grupami Anonimowych Alkoholików. Został też pierwszym duszpasterzem Ośrodka Informacji o Sektach, utworzonego w 1998 roku na prośbę prymasa Józefa Glempa przy służewskim klasztorze. Jak podkreślał w jednym z wywiadów, w ośrodku „pomagano ludziom uwikłanym w sekty i alkohol. Zbieżność tych dwu spraw nie jest zupełnie przypadkowa. Na sektę patrzymy także jak na uzależnienie”. W 2001 r. został współzałożycielem Fundacji Przeciwdziałania Uzależnieniom „Dominik” przy klasztorze na Służewie, która aktualnie działa w Łodzi.
Na początku stanu wojennego był internowany – zwolniono go po interwencji Episkopatu Polski. Zaangażował się wtedy wraz z ojcem Honoriuszem Kowalczykiem OP w pomoc uwięzionym działaczom „Solidarności” i ich rodzinom, odprawiał msze święte w intencji Ojczyzny i służył tej organizacji jako kapelan.
Pracował także w klasztorach na warszawskim Służewie, w Łodzi i Szczecinie. W każdym z nich angażował się w duszpasterstwo grup czczących Miłosierdzie Boże oraz w pomoc osobom uzależnionym.
Był cenionym rekolekcjonistą i kierownikiem duchowym. Jak powiedział Andrzej Kuśmierski OP w kazaniu podczas mszy świętej pogrzebowej:
Tomasz był dla mnie opowieścią o Bogu; zrodził mnie dla Chrystusa.
