Modlitwa nie jest zaklęciem spełniającym prośby. Jest za to wyjątkowym i autentycznym obcowaniem z Bogiem, które wymaga zaufania i bliskości. Nie istnieje jeden idealny wzorzec modlenia się. Jest za to wiele inspiracji pogłębiania relacji z Bogiem. Jak choćby eliminowanie zbędnych gestów, ćwiczenie uważności oraz otwieranie się przed Jego obliczem ze swoim gniewem, radością i łzami.

Modlitwa to nie żmudny obowiązek, który nas przytłacza swoim ciężarem, to przywilej i coś najlepszego, co może nam się przydarzyć.

Najważniejsza prawda, którą chcę teraz przekazać, brzmi tak: wielkim kłamstwem jest, gdy mówisz: „Nie mam potrzeby modlitwy”. Prawda jest taka, że nie masz rozbudzonych pragnień modlitwy albo po prostu wybierasz samotność.

A to, co stanowi najważniejszy punkt tożsamość każdego z nas, to właśnie fakt, że jesteśmy ukochanymi dziećmi Ojca, że z miłości chciał naszej obecności na tym świecie i powołał nas przez naszych rodziców. W tym zawiera się także całe wychowanie, edukacja, ale samym źródłem i początkiem jest kochający Bóg Ojciec. Tego uczy nas Jezus, choćby właśnie w modlitwie „Ojcze nasz”, którą przekazuje apostołom.

Pierwszą, najważniejszą cechą modlitwy jest autentyczność. Stojąc w obliczu Pana Boga, zdzieram z siebie wszystkie maski. Rezygnuję z pozerstwa, uznając to, kim faktycznie dzisiaj jestem. Postanawiam wydostać się z przebrania, z pancerza lęku, by zgodzić się na swoją aktualną kondycję w spotkaniu z Bogiem.

W skrócie:

• cztery części, odpowiadające czterem cyklom nagrań czterech dominikanów:
  • Tomasz Grabowski OP – Promień ciemności,
  • Wojciech Jędrzejewski OP – Prosta modlitwa,
  • Tomasz Nowak OP – Poszukiwanie ojcostwa,
  • Szymon Popławski OP – Ekspresje,
• książka powstała na podstawie serii filmów opublikowanych w serwisie dominikanie.pl,
• skłania do refleksji i odpowiedzi m.in. na pytania: m.in.: w jaki sposób i czy w ogóle się modlę? Jak mogę obudzić w sobie pragnienie modlitwy? Jaką formę wybrać, by poznać „Jego drogi i nauczyć się chodzić Jego ścieżkami”? Czy moja relacja z Bogiem jest szczera i autentyczna, czy może ograniczona do rzuconych w przelocie kilku utartych formułek? Kiedy zwracam się do Boga? – czy głównie wtedy, gdy czegoś od Niego potrzebuję, a może odwrotnie? – uważam, że poradzę sam ze wszystkim sam i właściwie Go nie potrzebuję?

Tagi: modlitwa | wiara