(ur. 4 sierpnia 1941 r. w Kaliszu – zm. 2 stycznia 2020 r.) – dominikanin, historyk, duszpasterz akademicki, uczestniczył w procesie beatyfikacyjnym bł. o. Michała Czartoryskiego OP (jako świadek) i księżnej raciborskiej Eufemii, dominikanki. Był autorem wielu artykułów na temat historii Zakonu i początków Polskiej Prowincji Dominikanów.
W 1964 roku ukończył historię na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Po dwóch latach pracy, najpierw w wydawnictwie, a następnie w Bibliotece Kórnickiej PAN, we wrześniu 1966 roku wstąpił do nowicjatu zakonu dominikanów.
Po przyjęciu święceń kapłańskich w 1973 r. przez siedem lat był duszpasterzem akademickim w Poznaniu. W 1980 r. został skierowany do klasztoru na Służewie w Warszawie do pracy w Instytucie Tomistycznym. W latach w 1983-1989 przeor i proboszcz na Służewie parafii.
Po trzech kolejnych latach spędzonych we Wrocławiu, gdzie posługiwał jako duszpasterz akademicki i pomoc w parafii, trafił na niespełna rok do Gdańska. W latach 1994-1998 i 2002-2004 został archiwistą Polskiej Prowincji Dominikanów w Krakowie.
W 2004 r. po raz drugi zamieszkał na Służewie i przez trzy lata pełnił tu ponownie posługę przeora.
Mimo wielu obowiązków nie rezygnował ze swoich zainteresowań historycznych, ale rozszerzył je o badania nad historią zakonu. Nie licząc popularnych artykułów na ten temat, recenzji i haseł słownikowych, opublikował wiele rozpraw na temat początków polskiej prowincji zakonu.
Nakładem Wydawnictwa W drodze ukazały się dwie jego publikacje: Święty Dominik i Święty Jacek Odrowąż.
