(ur. 2. połowa XIV w. w śląskim Brzegu – zm. ok. 1405 r. w Pradze) – dominikanin i teolog z flamandzkiej rodziny Venken, działający w Polsce na przełomie XIV i XV wieku. Kierownik duchowy św. Jadwigi Andegaweńskiej, przez większość życia związany był z praskim Uniwersytetem Karola.
Do Zakonu Braci Kaznodziejów wstąpił w rodzinnym mieście. Po otrzymaniu magisterium z teologii na Uniwersytecie Karola, zaczął wykładać w praskim Studium Generalnym Braci Kaznodziejów przy Uniwersytecie.
Interesował się zagadnieniami odnowy życia duchowego i moralnego, Eucharystią oraz możliwością codziennego przyjmowania Komunii Świętej przez osoby świeckie. Występował przeciwko symonii. Jego pisma teologiczne były znane wielu ówczesnym intelektualistom, także poza Europą Środkową.
Należał do uniwersyteckiego kręgu reformatorów skupionych wokół arcybiskupa Jana z Jenštejna, zwanych zelantami. Pracował także z generałem Rajmundem z Kapui nad reformą Zakonu dominikanów.
Ponadto, prawdopodobnie na polecenie biskupa Piotra Wysza, zajmował się formacją duchową Jadwigi Andegaweńskiej. W opublikowanym dla królowej piśmie Tractatus de vita contemplativa et activa (Traktat o kontemplacji i życiu aktywnym) zachęcał ją do rozwijania religijności i, jednocześnie, pilnego wypełniania świeckich obowiązków, wynikających ze sprawowanego urzędu.
