(ur. 1190 r. w w Borberge koło Paderborn w Niemczech – zm. 12/13 lutego 1237 r. u wybrzeży Syrii w zatoce Pamfilii w Małej Azji) – dominikanin, następca Świętego Ojca Dominika na stanowisku generała zakonu, kaznodzieja, błogosławiony Kościoła rzymskokatolickiego.
Swoje nawrócenie zawdzięczał św. Dominikowi, którego spotkał podczas studiów w Paryżu. Osobowość świętego zaintrygowała i pociągnęła Jordana do tego stopnia, że wyspowiadał się przez nim z całego życia.
Habit dominikański przyjął 12 lutego 1220 roku, w Środę Popielcową, z rąk bł. Reginalda z Orleanu, który mówił:
Nie mam żadnej zasługi z bycia dominikaninem, bo znajduję zbyt wielką radość w tym Zakonie.
Od marca 1221 r. Jordan sprawował urząd prowincjała, a po śmierci Świętego Dominika, mając 30 lat, objął zwierzchnictwo nad całym Zakonem Kaznodziejskim.
Jako drugi generał Zakonu przyczynił się do jego rozszerzenia tak w Europie, jak i poza jej granicami. Charyzmatyczna osobowość i dobry zmysł organizacji miały ogromny wpływ na kształtowanie się nowego wciąż zgromadzenia. Nieustannie wizytował klasztory, pisał listy.
Zasłynął także jako wybitny kaznodzieja. Jego kazania przyciągnęły do zgromadzenia wiele wybitnych myślicieli, pośród których znalazł się między innymi św. Albert Wielki. Za jego życia liczba domów zakonnych zwiększyła się z początkowych 30 do 300 klasztorów, w których mieszkało około czterech tysięcy braci.
Libellus de principiis Ordinis Praedicatorum jego autorstwa, czyli Książeczka o początkach Zakonu Kaznodziejów jest nieocenionym źródłem wiedzy na temat św. Dominika i funkcjonowania zgromadzenia w pierwszych latach.
Przyjaźń z błogosławioną Dianą
Ważną postacią w jego życiu była dominikańska mniszka Diana Andalo. Łączyła ich miłość do Świętego Dominika, podobny, żywiołowy temperament i silna wola. Nie wiadomo, gdzie i kiedy dokładnie się poznali, ale to właśnie z rąk Jordana Diana przyjęła dominikański habit. Liczne obowiązki nie pozwalały jednak na wspólne spędzanie czasu, swoją tęsknotę i wierność Jordan zaczął przelewać zatem na papier. Ich ciągła korespondencja została przerwała dopiero przez śmierć Diany latem 1236 roku. Nie wiadomo czy będący w dalekiej podróży Jordan zdążył się o tym dowiedzieć, gdyż zmarł zaledwie rok później. Statek, którym wracał z podróży do Ziemi Świętej rozbił się u brzegów Syrii. Jego ciało znaleziono na brzegu i pochowano w Akce, w tamtejszym konwencie św. Jana w Akce (Izrael).
Nakładem Wydawnictwa W drodze ukazał się zbiór jego listów Najdroższej Dianie w wyśmienitym tłumaczeniu Pawła Krupy OP.
W 1826 r. papież Leon XII zatwierdził kult oddawany Jordanowi od dawna w Zakonie Kaznodziejskim. Kościół wspomina błogosławionego Jordana 13 lutego.
