(ur. 11 stycznia 1907 w Warszawie – zm. 23 grudnia 1972 w Nowym Jorku) – żydowski teolog, filozof, poeta, mistyk, reformator społeczny i historyk.
Potomek rodu chasydzkich cadyków, studiował w Wilnie i Berlinie. Przed Zagładą uciekł do USA.
Pisał o Biblii, Talmudzie, myśli średniowiecznej, filozofii, teologii, chasydyzmie i problemach moralnych.
Abraham Joshua Heschel otrzymał tradycyjne żydowskie wykształcenie w jesziwie zakończone smichą (rabiniczną ordynacją). Następnie studiował na Uniwersytecie w Berlinie, gdzie obronił pracę doktorską „Die Prophetie. O istocie proroctwa”.
Równolegle zgłębiał wiedzę rabiniczną w Wyższej Szkole Nauk Judaistycznych, którą zakończył ponowną ordynacją rabiniczną. Jego nauczycielami byli Chanoch Albeck, Ismar Elbogen, Julius Guttmann i Leo Beck.
W 1937 roku Martin Buber powołał go na swego następcę w Domu Nauki Żydowskiej we Frankfurcie nad Menem. Jednak jego pobyt w Niemczech nie trwał długo z powodu nazistowskich represji – został wydalony z kraju w 1938 roku.
Przez kilka miesięcy wykładał w Instytucie Nauk Judaistycznych w Warszawie. Latem 1939 roku wyjechał do Wielkiej Brytanii, a stamtąd w 1940 roku do USA.
