(ur. ok. 1260 r. w Bajonnie − zm. 4 czerwca 1336 r. w Awinionie) – Wilhelm z Godino, William of Godin O.P., Guilhem de Peyre Godin, Guillaume-Pierre Godin – francuski dominikanin, filozof i teolog, profesor teologii na Uniwersytecie Paryskim, kardynał Kościoła katolickiego.
21 lipca 1301 r. wybrano go na prowincjała dominikanów w Prowansji. Kiedy dwa lata później prowincja została podzielona na Prowansję i Tuluzę, został pierwszym prowincjałem Tuluzy. Papież Klemens V w 1306 r. mianował go Mistrzem Świętego Pałacu – „magister sacrii palatii” odpowiadający dzisiejszemu stanowisku teologa domu papieskiego – a 23 grudnia 1312 r. wręczył mu nominację kardynalską z tytułem prezbitera S. Cecilia.
Guillelmus Petri de Godino brał udział w konklawe 1316, przewodniczył konklawe 1334. W latach 1320-1322 służył jako legat papieża Jana XXII w Hiszpanii, gdzie przewodniczył synodowi w Valladolid.
Broniąc dorobku św. Tomasza z Akwinu i systematycznie go prezentując, przyczynił się do powstania tomizmu. Wilhelm z Godino brał udział w procesie kanonizacyjnym Akwinaty i śledztwie dotyczącym ortodoksyjności nauczania Piotra Jana Olivi.
Zmarł w Awinionie, ale pochowano go w klasztorze dominikańskim w Tuluzie.
Thomasina – wydanie angielsko-łacińskie
Jego najsłynniejszym dziełem jest Tractatus de causa immediata ecclesiasticae potestatis, będący apologią papieskiej supremacji.
Guillelmus Petri de Godino jest także autorem Thomasiny – dzieła z początku XIV wieku, powszechnie uznawanego za kluczowe dla narodzin i rozwoju szkoły tomistycznej w późnośredniowiecznej teologii i filozofii, które ukazało się w ramach Biblioteki Instytutu Tomistycznego (Teksty i Studia, t. 16/1 i 16/2).
Thomasina stanowi komentarz do Sentencji Piotra Lombarda i obejmuje szeroki zakres kwestii uznawanych za istotne w uniwersyteckim wykładzie z teologii systematycznej. Bazuje na pracach Tomasza z Akwinu, a zwłaszcza na jego Scriptum super Sententias i Summa theologiae.
To dzieło Wilhelma z Godino powstało w szczególnym momencie, mianowicie zaraz po okresie debat wokół poglądów Tomasza z Akwinu i ich krytyki – w dyskusje te byli zaangażowani wpływowi autorzy ostatniej ćwierci XIII wieku, czyli Idzi Rzymianin, Henryk z Gandawy i Wilhelm z La Mare. Tak więc Thomasina zrodziła się jako próba zdefiniowania i zrekonstruowania rdzenia Tomaszowej teologii po fali krytycyzmu ze strony wcześniejszego pokolenia myślicieli. W środowisku dominikańskim Thomasina aż do końca średniowiecza służyła jako podręcznik teologii, prezentujący właściwą interpretację myśli intelektualnego mistrza Zakonu Kaznodziejskiego.
Wydanie to zawiera tekst oryginalny Thomasiny w języku łacińskim przygotowany przez prof. dr. hab. Mikołaja Olszewskiego i ks. dr. Mirosława Socałę SDS na podstawie zachowanych rękopisów zgodnie z wymogami edytorstwa naukowych tekstów średniowiecznych. Zaopatrzone w bogaty aparat naukowy zarówno filologiczny jak i historyczny, uwzględnia odniesienia do źródeł przywoływanych w tym dziele. Całość poprzedzona jest anglojęzycznym wprowadzeniem autorstwa prof. dr. hab. Mikołaja Olszewskiego oraz ks. dr. Mirosława Socały SDS.
William of Godin O.P.
(c. 1260 – 1336) was a French Dominican philosopher and theologian. He was active as a theology professor at the University of Paris but made his mark outside academia also. He was an important figure in the Dominican Order as the first prior provincial of the Province of Toulouse. Later he was named a cardinal and served as papal legate in Spain. He took part in the beatification of Thomas Aquinas and in the investigation relative to Peter John Olivi’s orthodoxy. His most famous work is the Tractatus de causa immediate ecclesiasticae potestatis, an apology of the Pope’s supremacy.
Another important text of William of Godin is the Thomasina. It is a commentary on the Sentences, covering the entire panorama of issues thought to be relevant for the university course of systematic theology, and is based directly on Thomas Aquinas’s works, particularly on his Scriptum super Sententias and Summa theologiae.
The Thomasina arose in a particular moment, namely, following a period of discussions and critiques by eminent authors of the last quarter of the 13th century, i.e., by Giles of Rome, Henry of Ghent and William de la Mare, of the positions originally espoused by Aquinas. The Thomasina began life, therefore, as an essay to define and re-establish the core of St. Thomas’s theology after a wave of criticism formulated by the preceding generation of thinkers. In the Dominican milieu, the Thomasina functioned, until the end of the Middle Ages, as a handbook of theology that presented the right interpretation of the thought of the Order’s intellectual master.
