Materiały dla mediów | 28.02.2020

„Droga do zbawienia” – 7 dominikanów, 7 tygodni wspólnej drogi

Czym jest droga do zbawienia? To historia Bożych interwencji w dziejach człowieka, Jego działania przeciwko złu, cierpieniu oraz temu wszystkiemu co nas od Niego oddziela.

Książka powstała na podstawie serii filmów o tym samym tytule, opublikowanych w serwisie dominikanie.pl. To swego rodzaju „autorekolekcje”, które przez siedem kolejnych tygodni towarzyszą nam w drodze do Boga.

Autorami Drogi do zbawienia są znani i cenieni dominikanie: Maciej Biskup OP, Tomasz Golonka OP, Wojciech Gomułka OP, Tomasz Grabowski OP, Paweł Kozacki OP, Jakub Nesterowicz OP, Adam Szustak OP. Na kartach książki opowiadają o stworzeniu świata, o tym jak Bóg postępuje wobec zła, jak działa w historiach konkretnych osób.

Każdy rozdział rozpoczyna się krótkim fragmentem Pisma Świętego (Księgi Rodzaju, Księgi Psalmów, Księgi Powtórzonego Prawa, Księgi Daniela, Księgi Wyjścia, Księgi Jeremiasza, Księgi Nehemiasza, Księgi Ozeasza, Księgi Wyjścia, Ewangelii wg św. Marka, św. Łukasza, św. Mateusza, św. Jana), który stanowi punkt wyjścia rozważań. Taki powtarzalny układ pozwala nam zatrzymać się w codziennym pędzie i wsłuchać się w kierowane do nas Słowo.

W swoich tekstach bracia dominikanie zadają fundamentalne pytania, dzięki którym odnajdujemy ukrytą prawdę o nas samych i o naszych możliwościach. Uczą nas modlitwy, dróg wychodzenia z tarapatów, bezinteresownego dobra, budowania zdrowych relacji, szukania wewnętrznej równowagi. Mówią o oblubieńczej miłości Boga do każdego z nas, o tym, że chwałą Boga jest żyjący człowiek, a w życiu każdego z nas jest czas na wszystko – i na pracę, i na odpoczynek. Wskazując konkretne działania Jezusa, pokazują istotną rolę wspólnoty: bliskość z drugim człowiekiem, przygarnianie tych, których inni odrzucają. Udowodniają, że całkowite oddanie się woli Boga i zaufanie Mu w stu procentach to tylko pozorna kapitulacja, bo życie z Nim daje nam wolność.

Siedem tygodni wspólnej drogi – do zbawienia – to siedem dobrze przeżytych tygodni. Nie marnuj czasu, nie zmarnuj życia! Droga do zbawienia Ci w tym pomoże.

Stojąc na początku drogi do zbawienia, nie czekamy na przybysza z innego świata, który oczyści nas ze skutków naszych działań, mówiąc: „Nic się nie stało. Zacznijmy od nowa”. Szukamy kogoś, kto nas odnajdzie w konsekwencjach wyrządzonego przez nas zła. Dlatego zamiast uciekać, trzeba stanąć wobec swojej słabości, małości i grzechu, bez udawania i naprędce splecionych przepasek, którymi próbujemy ukryć prawdę o sobie. Wyjdź z zarośli, stań nagi i powiedz: „Taki jestem. To ja potrzebuję zbawienia. Bez Twojej pomocy nie wydobędę się z tego, co zrobiłem. Potrzebuję Ciebie jako Zbawiciela”

– Tomasz Grabowski OP

Jezus Chrystus jest prawdziwą paschą – On dokonuje zwycięstwa nad śmiercią, grzechem, piekłem, szatanem. Zanurzając się w Nim i mając w Nim swój udział, dostępujemy zbawienia na drodze wiary. Nic więc dziwnego, że całe tłumy cisnęły się do Niego, jak głosi Ewangelia św. Marka. Ludzie zbiegali się ze wszystkich miast i okolicznych wiosek i przyprowadzali swoich bliskich – chorych, starych, złamanych na duchu, niepocieszonych, smutnych… Wszyscy przepychali się do Jezusa, żeby Go dotknąć. (…) Nieraz, aby kogoś zobaczyć, trzeba właśnie zbudować dystans i Jezus go buduje, nie boi się go, a za jego pośrednictwem wychowuje tę garnącą się do Niego i rozpychającą łokciami ciżbę, zatrzymuje ją i zmusza do obserwowania z oddali. Uczy, że i bliskość – dotknięcie – i zatrzymanie – oddalenie i patrzenie z dystansu – są równie ważne i potrzebne

– Tomasz Golonka OP

Izraelici płaczą, a ten płacz oczyszcza ich z mentalnej niewoli, dzięki czemu będą mogli żyć naprawdę swoim nowym, własnym życiem. Niewola się skończyła, ale nie da się zacząć życia na nowo, organizując je tylko zewnętrznie. Trzeba skonfrontować się z samym sobą, spotkać się ze swoim żalem, bólem i wejść na drogę uzdrowienia, nawrócenia, żeby tego żalu nie uczynić pewnym sposobem na życie, sposobem funkcjonowania w relacjach z samym sobą i z ludźmi dookoła

– Maciej Biskup OP

Zastanówmy się, jak inaczej wyglądałoby wiele sytuacji w naszym życiu, gdybyśmy nie próbowali własną mocą ich zmieniać, tylko właśnie szli w imię Pana Zastępów, w imię Pańskie. Dlaczego to jest takie ważne? Dlatego, że wiele z tych sytuacji – a nawet wszystkie – może nie dzieje się z woli Bożej, ale jest dopuszczonych przez Pana Boga, a Pan Bóg doskonale wie, w jakim jesteśmy położeniu, w jakiej sytuacji i co nam dolega. I nie chodzi o to, żeby stwierdzić: „Nic się nie dzieje” albo też: „Dzieje się. Boże, Ty się tym zajmij, Ty to wszystko zabierz!”. W walce duchowej najważniejsze jest to, żeby przechodzić ją razem z Bogiem, żeby iść w Jego imię, żeby pokonywać różne trudności w imię Pana Zastępów. To gwarantuje skuteczność naszemu działaniu i to, że wyzwanie, które przed nami stoi, podejmiemy, nie niszcząc przy okazji wszystkiego wokół

– Wojciech Gomułka OP

Myślę, że w naszej postawie wiary, w naszej drodze do zbawienia mamy w sobie czasem taki głos Judasza, który mówi: „Bądź roztropny. Nie szalej, nie dawaj siebie totalnie. Przecież musisz używać rozumu. Musisz być rozumny, racjonalny, spokojny, podejmować roztropne decyzje, nie tracić zimnej krwi, nie tracić rozsądku”. I wtedy każdy poryw serca – a tym bardziej taki, który mówi o tym, by oddać się całkowicie, by okazać miłość w sposób niezwykły, by dać całego siebie – wydaje się szaleństwem i głupotą. Słowa Judasza: „Po co takie marnotrawstwo?” mogą zbić z pantałyku, mogą człowieka zniechęcić, przytrzymać przy ziemi. Człowiek, który pragnie kroczyć drogami zbawienia, drogami miłości, poczuje, że jest szaleńcem, że takie zachowanie nie przystoi komuś dojrzałemu, że takie gesty jak namaszczenia stóp olejkiem, wycierania ich włosami to czysta histeria.

– Paweł Kozacki OP

Uwierzmy, że interwencja Boża przychodzi między innymi dzięki naszej modlitwie, że Bóg czeka na to, żebyśmy to złapali, zrozumieli, za tym poszli, chce pobudzić nas do tego, żeby ratować innych poprzez naszą modlitwę i dzięki tej modlitwie doświadczać też własnego ocalenia.

– Jakub Nesterowicz OP

Droga Pana Boga do zbawienia polega więc na tym, że traci. Pan Bóg zbawił nas przez stratę. Musiał się wycofać z pewnej części swojego bycia, żebyśmy mogli w ogóle zaistnieć. Wszystko, co nam dał, najpierw odebrał sobie. Taka jest właśnie Jego miłość do nas. Jeśli tego nie zobaczymy, nie będziemy mogli nauczyć naszych serc Jego sposobów działania i Jego drogi do zbawienia.

– Adam Szustak OP

Patronat medialny nad książką objęli: dominikanie.pl, „Przewodnik Katolicki”, wiara.pl, Aleteia.pl, miesięcznik „W drodze” oraz DEON.pl.

O autorach

Maciej Biskup OP (1972) dominikanin, święcenia kapłańskie przyjął w 1998 r. Ukończył studia magisterskie w Kolegium Filozoficzno-Teologicznym oraz doktoranckie z teologii dogmatyczno-fundamentalnej na UAM. Był m.in. magistrem braci nowicjuszy i studentów, redaktorem naczelnym oficyny W drodze oraz przeorem w Szczecinie. Jest wykładowcą Studium Chrześcijańskiego Wschodu w Warszawie. Angażuje się w dialog z judaizmem i dialog ekumeniczny. Obecnie pełni funkcję Prowincjalnego Promotora Świeckich Zakonu Kaznodziejskiego i mieszka w Łodzi. Publikował na łamach m.in. „W drodze”, „Tygodnika Powszechnego”, „Przewodnika Katolickiego” i „Więzi”. Jest autorem książek” Zaskoczony wiarą. Między Jerychem a Jerozolimą (W drodze 2014), Ocalić w sercu (Tyniec 2010).

Tomasz Golonka OP (1965) dominikanin, święcenia kapłańskie przyjął w 1991 r. Przez pierwszy rok kapłaństwa był katechetą w szkole podstawowej i duszpasterzem akademickim w Warszawie na Służewie. Potem przez trzy lata był duszpasterzem powołań w Poznaniu. W 1995 r. został magistrem braci studentów w Warszawie, a w 1998 r. w Krakowie. W 2006 r. przeniósł się do Wrocławia, gdzie prowadził Duszpasterstwo Dorosłych. Od 2007 r. był duszpasterzem akademickim i wikariuszem w parafii w Gdańsku. W czerwcu 2015 r. został wybrany przeorem klasztoru Przemienienia Pańskiego w Katowicach. Obecnie pełni posługę proboszcza tamtejszej parafii.

Wojciech Gomułka OP (1989) dominikanin, święcenia kapłańskie przyjął w 2017 r. Jest katechetą i duszpasterzem młodzieży, mieszka w Rzeszowie. Głosi słowem i muzyką, co jakiś czas nagrywając w zaciszu swojej celi (https://soundcloud.com/janielski). Charakter inkwizytora niestrudzenie wykorzystuje do znalezienia najprostszej drogi do realizacji celu zbawienia dusz.

Tomasz Grabowski OP (1978) dominikanin, święcenia kapłańskie przyjął w 2009 r. Prowadził szereg wykładów poświęconych liturgii w ramach m.in. Dominikańskich Szkół Wiary, Dominikańskiego Studium Filozofii i Teologii, Studium Dominicanum, Wrocławskiego Studium Liturgiczno-Wokalnego. Prowadził również zajęcia dydaktyczne i formacyjne w Kolegium Filozoficzno-Teologicznym oo. Dominikanów. Publikował w miesięczniku „W drodze”, „List”, „Teofil”, „Pressje”, „Pastores”. Regularnie głosi rekolekcje dla grup, parafii i księży czy wspólnot zakonnych. W latach 2005–2016 sprawował funkcję prezesa Fundacji Dominikańskiego Ośrodka Liturgicznego. Od września 2016 r. jest prezesem Wydawnictwa Polskiej Prowincji Dominikanów W drodze w Poznaniu.

Paweł Kozacki OP (1965) dominikanin, duszpasterz, rekolekcjonista i kaznodzieja. Święcenia kapłańskie przyjął w 1990 r. Był redaktorem naczelnym dominikańskiego miesięcznika „W drodze” oraz Wydawnictwa W drodze. Pełnił funkcję przeora klasztorów w Poznaniu i w Krakowie, a od lutego 2014 r. jest prowincjałem Polskiej Prowincji Dominikanów. Jest autorem książek wydanych nakładem wydawnictwa W drodze: Spowiedź bez końca. O grzechu, pokucie i nowym życiu (2010), Szczęśliwe wariactwo (2014), Krańce świata. Spojrzenie na Kościół bliski i daleki (2016).

Jakub Nesterowicz OP (1971) dominikanin, święcenia kapłańskie przyjął w 2003 r. Był. duszpasterzem Wspólnoty Uwielbienia i Ewangelizacji „Janki” w Krakowie. Przez rok jako kapłan posługiwał w brazylijskich fawelach, będąc członkiem wspólnoty Przymierze Miłosierdzia. Tam wielokrotnie przekonywał się, czym jest prawdziwe ubóstwo, materialne i duchowe oraz co znaczy pokładać całkowitą nadzieję w Bogu. Po powrocie, wraz ze współbratem Maciejem Chanaką OP, pełnił służbę duszpasterską w Kielcach. Za klasztor służyło im małe mieszkanie w bloku, a za najbliższą wspólnotę mieli siebie nawzajem i wszystkich, do których w tym czasie byli posłani. Obecnie rozpoczął pracę duszpasterską w domu dominikanów we Lwowie.

Adam Szustak OP (1978) dominikanin, święcenia kapłańskie przyjął w 2004 r. Był duszpasterzem duszpasterstwa akademickiego „Beczka” w Krakowie. Od kilku lat prowadzi życie wędrownego kaznodziei. Realizuje w ten sposób dominikańską dewizę: Głosić Ewangelię wszystkim, wszędzie i na wszelkie sposoby. Głosi na wielotysięcznych stadionach, w kościołach i aulach, w parafiach i w prywatnych domach. Kaznodziejską opowieść o Jezusie snuje również w Internecie. Jest autorem licznych książek i audiobooków oraz dyrektorem Dominikańskiego Ośrodka Kaznodziejskiego.