Przebaczenie jest cechą ludzi silnych. Być może brzmi to jak hasło z plakatu reklamującego warsztaty duchowego coachingu, jednak każdy, kto próbował kiedyś zmierzyć się z tym tematem i przebaczyć komuś, wie, jak trudne to bywa. Można czasem o przebaczeniu myśleć jak o poddaniu się – ktoś już tak długo walczył, tak długo starał się odegrać na krzywdzicielu, że się zmęczył i nie pozostaje już nic innego, jak tylko przebaczyć. Jednakże w braku przebaczenia jest jakaś siła; dziwna to moc, która nie puszcza łatwo tego, który chce się od niej uwolnić – nawracające trudne wspomnienia minionych wydarzeń, przeżywane w nieskończoność te same kłótnie i nieporozumienia – co z tego, że dzieje się to tylko w myślach, skoro powoduje prawdziwe emocje? Żeby się z tego wyrwać, potrzebna jest siła, i to taka, która jest większa od nas samych.
Etymologia słowa „nienawiść” jest bardzo nośna duszpastersko – w swoim zarodku oznacza niechęć w patrzeniu na kogoś, niechęć, aby kogoś widzieć. Idąc tym tropem językoznawczym, możemy doszukać się pochodzenia słowa przebaczenie w „prze-oczeniu” albo w „przez-patrzeniu”. Gdy zatem złość mnie zaślepia i nie mam ochoty na kogoś patrzeć, przebaczenie otwiera oczy i daje zdolność do patrzenia „przez” to, co się wydarzyło.
A co takiego mogę widzieć dzięki tej zdolności do „przez-patrzenia”? W świetle słów Jezusa (…)
Całość przeczytasz w rozdziale „Przebaczenie”, którego autorem jest Grzegorz Kuraś OP – od lata 2022 roku mieszkaniec klasztoru w Lublinie, a na zdjęciu jeszcze w pięknych okolicznościach przyrody Korbielowa, gdzie mamy dom rekolekcyjny.
Gorąco polecamy jubileuszowy tytuł, który powstał z okazji 800-lecia dominikanów w Polsce: Chwalić, błogosławić, głosić. Przewodnik dominikański.
![[NA ŻYWO] O Triduum z Tomaszem Grabowskim OP](https://wdrodze.pl/wp-content/uploads/2024/03/Triduum-Paschalne.jpg)
Oceń