Peregrini de Opole

(ur. ok. 1260 r. w Opolu – zm. ok. 1333 r., prawdopodobnie we Wrocławiu) – Peregryn z Opola, dominikanin, spowiednik księcia Władysława opolskiego, dwukrotny prowincjał Zakonu Kaznodziejskiego w Polsce, pierwszy inkwizytor na ziemiach polskich.

Kształcił się w studium konwentualnym w Raciborzu, a następnie z całą pewnością na którymś z zachodnich uniwersytetów. Był przeorem najpierw w klasztorze raciborskim, a następnie wrocławskim. W 1310 roku przewodniczył kapitule prowincjalnej dominikanów w Elblągu, która – na prośbę ówczesnego papieża – wyraziła swoją opinię o zakonie krzyżackim. Dwa lata później uczestniczył również w kapitule generalnej dominikanów w Carcassonne. W 1318 roku został mianowany przez Jana XXII pierwszym inkwizytorem na ziemiach polskich; po 9 latach zrezygnował z tej funkcji.

Ostatnia wzmianka o nim pochodzi z 1333 roku, a dokładna data śmierci nie jest znana.

Peregrini zasłynął jako kaznodzieja. Jego kazania, De tempore i De sanctis, napisane w języku łacińskim, przypuszczalnie w Raciborzu, między rokiem 1295-1304, cieszyły się znaczą popularnością w wielu krajach Europy, o czym świadczy blisko trzysta zachowanych średniowiecznych kopii rękopiśmiennych. Po wynalezieniu druku kazania Peregryna doczekały się szeregu wydań. 7 edycji oficyn niemieckich z Kolonii, Strasburga i Ulm ukazało się już w XV wieku.

Dzieło Sermones de tempore et de sanctis. E codicibus manu scriptis primum edidit Richardus Tatarzyński ukazało się w serii Studia „Przeglądu Tomistycznego”.

Produkt dodany do koszyka

Zobacz koszyk Kontynuuj zakupy

Polecane przez W drodze