bł. Humbert z Romans

(urodzony ok. 1194 r. w małym miasteczku Romans w Delfinacie – zm. 14 lipca 1277 r. w Valence) – Humbert de Romans, francuski dominikanin, generał zakonu (1254-1263), czczony w Zakonie jako błogosławiony.

Rodzice bardzo troszczyli się o dobrą edukację swoich synów, został zatem posłany do paryskich szkół. Zdobył stopień mistrza nauk wyzwolonych i podjął dalsze studia w zakresie prawa kanonicznego. W tym samym czasie zaczął interesować się także teologią. W Paryżu zetknął się z bł. Jordanem z Saksonii, charyzmatycznym generałem Braci Kaznodziejów. Po długich rozważaniach w 1224 roku zdecydował się dołączyć do dominikanów.

W zakonie bardzo szybko doceniono jego wyjątkowe umiejętności. Został przeorem w Lyonie, następnie prowincjałem w Rzymie. Również najwyżsi dostojnicy kościelni poznali się na talencie Humberta – dwukrotnie był kandydatem na urząd papieża. W 1246 roku powrócił do Francji i objął urząd prowincjała. Wtedy też rozpoczął pracę nad przygotowaniem lekcjonarza, który miał być używany w całym zakonie.

Zakon Kaznodziejski zawdzięcza Humbertowi kodyfikację liturgii dominikańskiej, która wykształciła się w XIII wieku, zaś w 1267 została zaakceptowana przez Klemensa IV.

W 1254 roku decyzją kapituły generalnej przyznano mu funkcję generała całego zgromadzenia. Humberta postawiono także na czele komisji odpowiedzialnej za ponowne opracowanie oficjum liturgicznego i Księgi Konstytucji.

Dwa lata później w czasie kapituły generalnej zwrócił się z prośbą do wszystkich prowincjałów o przysyłanie wszelkich informacji na temat wybitnych dominikanów oraz ich działalności. Rezultatem tego apelu było sporządzenie po kilku latach zbioru opowieści Żywoty braci.

Humbert troszczył się także o działalność misyjną zakonu. Napisał i ogłosił kilka listów zachęcających dominikanów do wyjazdu na misje. Spotkały się one z tak entuzjastyczną odpowiedzią, że ostatecznie nie można było przyjąć wszystkich ochotników.

Jego aktywność nie ograniczała się do spraw braci – w 1259 roku wydał uporządkowane i poprawione Konstytucje dominikańskich mniszek, które stanowiły ich prawa aż do 1932 roku. Widząc liczne konflikty jako źródło osłabienia aktywności zakonu i zagrożenie dla jego przywilejów, postanowił zawiązać również porozumienie z franciszkanami. W 1255 roku wspólnie z generałem Braci Mniejszych wystosował do członków obu zakonów specjalny list, zawierający zasady współpracy zgromadzeń.

Po prawie dziesięciu latach pełnienia funkcji generała postanowił zrezygnować z urzędu z powodów zdrowotnych. Kapituła przychyliła się do jego prośby, a Humbert powrócił do klasztoru w Lyonie, gdzie powstała większość jego pism, w tym najpopularniejszy traktat O głoszeniu i słuchaniu słowa Bożego.

Został pochowany w klasztorze w Valence, gdzie zmarł.

Wśród braci cieszył się opinią nie tylko wybitnego intelektualisty, ale i człowieka świętobliwego, dlatego też, mimo braku oficjalnego zatwierdzenia ze strony Kościoła, przy jego imieniu często można zobaczyć tytuł błogosławionego.

Produkt dodany do koszyka

Zobacz koszyk Kontynuuj zakupy

Polecane przez W drodze