Dietrich von Hildebrand

(ur. 12 października 1889 r. we Florencji we Włoszech – zm. 26 stycznia 1977 r. w New Rochelle w Nowym Jorku) – niemiecki filozof i teolog katolicki zwany przez papieża Piusa XII „XX-wiecznym Doktorem Kościoła”, przez Josepha Ratzingera „jedną z najwybitniejszych postaci naszych czasów”, a wicekanclerza III Rzeszy Franza von Papena „wrogiem numer jeden narodowego socjalizmu”.

Dorastał w protestanckim, jednak słabo związanym z religią domu. Rodzice, dla których najważniejsze były wartości estetyczne i wrażliwość na piękno, przekazali mu zamiłowanie do literatury i sztuki. Uczył się wybitnie jak na swój wiek, lecz zawsze cenił życie religijne wyżej od wiedzy i nauki. Był głęboko wierzący i nie dopuszczał naśmiewania się z religii lub jej lekceważenia. W wieku sześciu lat został ochrzczony przez protestanckiego pastora.

W 1912 roku wziął ślub i obronił pracę doktorską. Po dwóch latach razem z żoną oficjalnie zmienili religię na katolicyzm. Dietrich bardzo się zaangażował i od tego dnia aż do śmierci każdego dnia przyjmował Komunię Świętą. Jego otoczenie początkowo nie było przychylne tej decyzji. Utracił kontakt z częścią rodziny, wywołał także zamieszanie i niechęć w środowisku filozoficznym. Husserl stwierdził, że „filozofia straciła wielki talent: Dietrich von Hildebrand został rzymskim katolikiem”. Z czasem jednak otaczający go ludzie zaczęli zmieniać swój stosunek do tej religii i ostatecznie przyczynił się do nawrócenia na katolicyzm około stu przyjaciół i znajomych.

Znaczący wpływ na jego poglądy religijne, ale także polityczne i społeczne miał Max Scheler. Uświadomił Hildebrandowi, zwolennikowi socjalizmu, niebezpieczeństwo płynące z tej ideologii i przekonał go, że potrzebna zmiana może dokonać się tylko przez pracę każdej osoby nad własnym uświęceniem.

Podczas I wojny światowej zaangażował się jako asystent lekarza w jednostce Czerwonego Krzyża, później został wcielony do armii. Otrzymawszy list z informacją o przyjęciu jego pracy habilitacyjnej i obowiązku zdania egzaminu w Monachium, uzyskał pozwolenie na przerwanie służby w wojsku.

Radykalnie sprzeciwiał się nazizmowi i komunizmowi. Sądził także, że kościelni hierarchowie zbyt łagodnie krytykują socjalizm. Po objęciu władzy w Niemczech przez Hitlera wyjechał z żoną i synem do Wiednia, gdzie założył antynazistowski tygodnik. Przyjęcie postawy tak jawnego sprzeciwu wobec rosnącej w siłę ideologii przysporzyło Hildebrandowi nieprzyjemności. Zaczął dostawać listy z pogróżkami, a gdy w 1935 roku, otrzymawszy godność profesorską na Uniwersytecie w Wiedniu, został pobity przez studentów, kadra profesorska odniosła się do niego z ostentacyjną pogardą.

Po anszlusie w 1938 roku opuścił Austrię i wyjechał najpierw do Szwajcarii, a następnie do Francji, gdzie zatrudnił się jako wykładowca na Katolickim Uniwersytecie w Tuluzie. Po dotarciu nazistów do Francji zaczął się ukrywać i postanowił uciec. Najpierw z żoną i synem wyjechali do Portugalii, później do Brazylii, a w 1940 roku ostatecznie osiedlili się w Nowym Jorku.

Hildebrand w 1960 roku przeszedł na emeryturę i resztę życia spędził, oddając się pracy naukowej. Po śmierci żony ponownie się ożenił. Jego druga małżonka miała na imię Alice i podzielała zainteresowanie teologią i filozofią.

Zmarł po długiej walce z chorobą.

W całym życiu Hildebranda najważniejsze było poszukiwanie obiektywnej prawdy. Uznawał niezależność od uznanych systemów i własnego światopoglądu za obowiązek każdego filozofa. Był ponadto pierwszym katolickim myślicielem publicznie broniącym encykliki Humanae vitae.

Nakładem Wydawnictwa W drodze ukazała się jego książka Małżeństwo, a w serii Źródło i SzczytLiturgia a osobowość.

Produkt dodany do koszyka

Zobacz koszyk Kontynuuj zakupy

Polecane przez W drodze