Ostatnie dni Jezusa
Dz 1,1-11 / Ps 47 / Ef 1,17-23 / Mk 16,15-20
To jedna z nieczęstych sytuacji, kiedy o świętowanej uroczystości mówi raczej pierwsze czytanie niż Ewangelia. Jedynie bowiem z Dziejów Apostolskich dowiadujemy się o wniebowstąpieniu Jezusa po 40 dniach od zmartwychwstania. Łukasz jest historykiem i myśli wydarzeniami, których cezurą jest misja Jezusa. W pierwszym wystąpieniu, jeszcze w rodzinnym Nazarecie, Chrystus uroczyście ogłosił „rok łaski”, odczytując proroctwo Izajasza (Łk 4,18n). Dopełniły go Jego męka i zmartwychwstanie, a teraz, wraz z wniebowstąpieniem, kończy się widzialna obecność Jezusa na ziemi. Zaczyna się czas działania Ducha w posłanych, w Kościele. Narodziny Jezusa były zapowiedziane przez Gabriela, zesłanie Ducha zwiastuje sam Jezus. Nic dziwnego, że również i tu, przy narodzinach Kościoła będzie obecna Matka Pana. Ewangelię rozpoczął chrzest Jana z wody, Dzieje Apostolskie otworzy zapowiedziany przez niego „chrzest z Ducha i z ognia” (Łk 3,16). Misję Jezusa rozpoczął czterdziestodniowy pobyt na pustyni, misję Kościoła rozpoczął czterdziestodniowy czas, w którym Jezus jeszcze w sposób widzialny przebywał z uczniami. Jesteśmy zanurzeni w czasie i Bóg mówi do nas w czasie. Nie jest to banalne stwierdzenie, bo pokazuje, jak bardzo pedagogicznie On do nas podchodzi, a zarazem zakłada, że potrzebujemy czasu – do podjęcia ważnych decyzji, do zbudowania zaufania, do nauki. Samo doświadczanie czasu może być trudne dla nas, tak dzisiaj niecierpliwych, chcących dostać wszystko, i to najlepiej natychmiast.
Oceń