Drugi List do Koryntian
Iz 61,1-3a / Ps 40 / 2 P 1,2-11 / Mk 1,14-20
Legendy dominikańskie opisują św. Jacka jako gorliwego apostoła, który przemierzał Europę Wschodnią, aby głosić Ewangelię i zakładać kolejne klasztory. Imponuje jego zapał w głoszeniu Ewangelii, a także jego pobożność – jedna z legend mówi, że kiedy Tatarzy plądrowali Kijów, św. Jacek uratował z kościoła cyborium z Najświętszym Sakramentem, a także figurę Matki Bożej, jak wielu dodaje, na życzenie samej Maryi.
Pierwszy polski dominikanin, kontynuator dzieła św. Dominika zdawał sobie sprawę, w jak ważnej misji uczestniczy, wiedział, jak bardzo w ówczesnych czasach Kościół potrzebował ubogich i oddanych kaznodziejstwu mężów. Patrząc na postać św. Jacka, nie możemy lekceważyć charyzmatu przepowiadania, który Bóg w nas składa. Świat potrzebuje apostołów mówiących o Bogu, który jest miłością. Kaznodzieje są dziś potrzebni światu nie mniej niż w XIII wieku! Głoszenie Słowa to przecież „posłannictwo jakby Boga samego, który przez nas udziela napomnień” (2 Kor 5,20).
Ale czy to znaczy, że mamy głosić tak samo jak św. Jacek? Na pewno możemy się modlić o zapał do głoszenia, który on miał, jednak sposób kaznodziejstwa musi być dostosowany do naszych czasów i osobistego powołania. Kaznodziejstwo to bardzo subtelna rzeczywistość. Nie jest ona zarezerwowana tylko dla księży, bo o Bogu można mówić na wiele sposobów. Znam osoby, które codziennie głoszą bardzo dobre kazania, nie wchodząc na ambonę – odnoszą się z szacunkiem do współpracowników, poświęcają czas najbliższym, pomagają potrzebującym – to także formy szczególnego kaznodziejstwa, które naprawdę otwierają człowieka na tajemnicę Boga. Niech nasza obecność i świadectwo dyskretnie prowadzą ludzi do Stwórcy. Święty Jacku – módl się za nami!
Oceń