Ewangelia według św. Jana
Iz 50,4-7 / Ps 22 / Flp 2,6-11 / Mk 14,1-15,47
W czasie dzisiejszej liturgii słyszymy dwie ewangelie – w jednej tłumy wiwatują na cześć Jezusa, w drugiej, stojąc przed Piłatem, krzyczą: „Ukrzyżuj Go!”. Ten nagły zwrot akcji szokuje, sprzeczne reakcje wydają się co najmniej nielogiczne. Odwróćmy jednak na chwilę wzrok od krzyczącego tłumu i zobaczmy, dokąd Jezus chce nas dzisiaj zaprowadzić i czego chce nas nauczyć.
Wydawać by się mogło, że oskarżenie Jezusa było albo nieczystą grą, albo pomyłką, wynikającą z niezrozumienia Jego nauki. On mówił o królestwie Bożym, które „nie jest z tego świata”. Opowiadał o Bogu, który ma królować w ludzkich sercach, współcześni natomiast oczekiwali wskrzeszenia własnego państwa. Co więcej, kiedy po cudownym rozmnożeniu chlebów tłumy chciały Go obwołać królem, ukrył się (J 6,14).
Teraz sam wkracza uroczyście do Jerozolimy. Spełnia gest zapowiedziany przez proroka Zachariasza, którym prowokuje tłum do obwołania Go królem. Gdyby tego nie chciał, nie posłałby uczniów, aby przyprowadzili Mu osiołka. Następnie jak władca wkracza do świątyni i wygania z niej kupców, roszcząc sobie prawo zarezerwowane dla Heroda i religijnych elit. W ewangeliach Mateusza, Marka i Łukasza dialog Jezusa z Piłatem zamyka się w dwóch zdaniach. Kiedy Piłat pyta: Czy Ty jesteś Królem żydowskim?, Jezus bez wahania odpowiada: Tak, Ja nim jestem.
Dramat Wielkiego Piątku polega na tym, że Jezus na końcu swojej drogi objawia się jako ktoś, kogo chciały w Nim widzieć tłumy – jako król, jako Mesjasz wyzwoliciel. Jezus spełnia ostatnie z oczekiwań – nie tylko karmi, uzdrawia, wskrzesza, ale wreszcie pozwala się obwołać królem. Często skłonni jesteśmy wierzyć, że człowiek wypiera się Boga, ponieważ On nie spełnia jego oczekiwań. Ale dzisiaj Ewangelia pokazuje nam coś więcej: jesteśmy skłonni odrzucić Boga nawet wtedy, kiedy On te oczekiwania spełnia. I zamiast wolności, której całym sercem pragniemy, wybieramy niewolę.
Oceń