Na dni i tygodnie epidemii umówiliśmy się z domownikami, że każdego dnia, na przemian, będziemy wybierali filmy, które cała trójka będzie musiała obejrzeć razem. I po raz kolejny dochodzi do mnie w tych dniach, jak wiele zawdzięczamy aktorom. Myślę zwłaszcza o tych, którzy grali wielkie role w czasie PRL-u. Fijewski, Ludwiżanka, Mrozowska, Mikołajska, Holoubek, Szalawski, Sadecki… W tonacji, w subtelności, w słowach wypowiadanych tak, że widziało się nie tylko ich ciąg, lecz i pojedynczość – byli jak strażnicy dawnego, lepszego mówienia, niepodległego bylejakości i szeleszczeniu. Po ostatnim godzinnym seansie nie mam wątpliwości: nie znam, i to w skali światowej, takiego zagęszczenia małych wielkich ról jak u Jerzego Antczaka, w telewizyjnej adaptacji Mistrza Zdzisława Skowrońskiego z 1966 roku. A wśród wszystkich ról, które znam, na palcach policzyłbym równie przejmujące, co tytułowa, odegrana przez Janusza Warneckiego, dla którego Skowroński napisał swój dramat.
Rzecz dzieje się w dwóch czasach: „współcześnie” i w retrospekcji. „Współcześnie” w garderobie teatralnej. Aktor skupia się przed premierą Makbeta. Spiera się z Reżyserem o monolog z drugiego aktu, o „napięcie psychiczne Makbeta na chwilę przed zabójstwem Duncana”. Wspomina i nie umie wyrzucić z pamięci innego aktora, tytułowego Mistrza, w tym samym monologu z aktu drugiego: „Czy to jest sztylet, co pr
Zostało Ci jeszcze 75% artykułuWykup dostęp do archiwum
- Dostęp do ponad 7000 artykułów
- Dostęp do wszystkich miesięczników starszych niż 6 miesięcy
- Nielimitowane czytanie na stronie www bez pobierania żadnych plików!
Zaloguj się
Oceń