Hewel. Wszystko jest ulotne oprócz Boga
1 Krl 17,10-16 / Ps 146 / Hbr 9,24-28 / Mk 12,38-44
Uboga wdowa z dzisiejszej Ewangelii to chyba jeden z najbardziej popularnych motywów w naszej kulturze. Wdowi grosz jest tak silnym symbolem hojności ludzi ubogich, że może nam przesłonić sens tego gestu. Rzeczywiście, ludzie ubodzy są najbardziej skłonni podzielić się tym, co mają. Jest tak pewnie z kilku powodów: z jednej strony lepiej rozumieją potrzebujących, bo z doświadczenia wiedzą, co to niedostatek. Z drugiej strony mniej się boją, że ktoś ich pozbawi tych niewielkich dóbr, które posiadają; mają po prostu mniej do stracenia.
Tak, ludzie biedni są z reguły hojniejsi. Ale nie o tym jest dzisiejsza Ewangelia. Uboga wdowa daje wszystko, co ma na utrzymanie. To nie jest gest hojności, to krzyk zaufania: W Twoje ręce, Panie, oddaję swój los. Poza Tobą nie mam nikogo.
Dla Żydów owa wdowa była osobą, która przegrała życie. Nie tylko nie ma męża, ale też nie ma dzieci, które mogłyby się nią zaopiekować. Jest pozbawiona środków do życia, ale i chwały macierzyństwa. Nie ma nic i dlatego jedynie Bóg może ją ocalić i nadać sens jej egzystencji.
Paradoksalnie uboga wdowa jest obrazem Chrystusa. On także wedle reguł tego świata przegrywa swoje życie. Umiera w hańbie krzyża, opuszczony przez uczniów, otoczony pogardą. W swoim uniżeniu nie ma dosłownie nic. Jego zwycięstwo bierze się wyłącznie z całkowitego oddania się i zaufania Ojcu: „W Twoje ręce powierzam ducha mego”. Przez jedność z Ojcem klęska zamienia się w zwycięstwo, które przemienia świat. Pozornie jałowa śmierć okazuje się pełnią życia.
Jeżeli jednak uboga wdowa jest obrazem Chrystusa, to dla nas musi być drogowskazem zbawienia. Możemy je otrzymać wyłącznie jako dar łaski. Dlatego trzeba bardzo uważać, żeby to, co posiadamy, do czego doszliśmy i z czego jesteśmy dumni, nie było dla nas pokusą. Żeby nie przeszkodziło nam w pewnym momencie wykrzyczeć: Jezu, ufam Tobie. Tobie jedynie…
Oceń