Dzieje Apostolskie
Ap 7, 2-4.9-14 / Ps 24 / 1 J 3,1-3 / Mt 5,1-12a
Mieszkam w Rzeszowie – Bogu dzięki! Bo od kilku lat wnętrze tutejszej świątyni coraz bardziej pięknieje. Praca zespołu ludzi: architektów, ikonopisarzy, kamieniarzy, stolarzy, elektryków, dominikanek i dominikanów sprawiła, że coraz więcej osób odwiedza nasz kościół, mówiąc: „Tutaj człowiek od razu zaczyna się modlić”. Impulsem do wykończenia świątyni była absyda. Dziś w jej centrum wisi ikona krzyża (4,60 m wysokości i 2,60 m szerokości).
W starożytności, kiedy „ochrzczono” architekturę bazylikową, tam, gdzie wcześniej widniał wizerunek cesarza, zaczęto umieszczać mozaiki Pantokratora. I jak wcześniej urzędnik zarządzał z mandatu tego, który spoglądał ze sklepienia absydy, tak teraz biskup, siedząc na katedrze, jest in persona Christi. Zawsze jest tylko jeden Kapłan, jeden Liturg! Każdy, kto staje przy ołtarzu, jedynie użycza Mu swoich rąk i głosu. Kiedy Kościół zbiera się na celebrację liturgii, to sam Jezus, widząc tłumy, wychodzi na górę. On jest zasiadającym na tronie – krzyżu. To nie my przychodzimy Mu służyć. To On pierwszy umywa nam nogi. Gdy przystępujemy do Niego, pochyla się nad naszą niedolą i pozwala nam opłukać swe szaty w (swojej) krwi. Przychodzimy, aby odmienić swoje ubóstwo, aby rozpogodzić swój smutek, aby osuszyć łzy. Jezus nazywa nas błogosławionymi. To nie jest tylko obietnica, słowo pociechy na przyszłość, której zapewnieniem ma być wielki tłum (bezimiennych świętych), z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków. Eucharystia to prawdziwy wehikuł czasu! To już-i-jeszcze-nie, gdzie Liturgia Niebieska spotyka się z naszą – ziemską. Dzięki Barankowi świętość to nie tylko przyszłość, ale dziś, bo każdy, kto pokłada w Nim nadzieję, uświęca się podobnie jak On jest święty. Bo nie tylko zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi, ale już rzeczywiście nimi jesteśmy.
Oceń