Ewangelia według św. Jana
Iz 49,3.5-6 / Ps 40 / 1 Kor 1,1-3 / J 1,29-34
Kiedy Jan mówi: „Oto Baranek Boży”, wszyscy wiedzą, do jakiego wydarzenia i czasu się odnosi. Przywołuje pierwszego baranka, którego Izraelici spożyli w Egipcie przed wyjściem, w czasie Paschy, a jego krwią pomazali futryny drzwi swoich domów. Tamten baranek był znakiem, ochroną i posiłkiem na drogę. Był również zapowiedzią. Był figurą. Prawdziwego i jedynego Baranka, którym jest Jezus Chrystus. On jest prawdziwym pokarmem i prawdziwym napojem. „Jego Ciało za nas wydane umacnia nas, gdy je spożywamy, a Krew za nas wylana obmywa nas, gdy ją pijemy”. Gładzi grzech świata. Co to za grzech? Grzech pierwszy i każdy następny. Grzech Adama, w którym Adam powiedział Bogu, Stwórcy i Ojcu wszechrzeczy: „nie”. Drugi Adam, „Syn Boży, Chrystus Jezus nie był »tak« i »nie«, lecz dokonało się w Nim »tak«. Albowiem ile tylko obietnic Bożych, w Nim wszystkie są »tak«” (por. 2 Kor 1,19). Jan mówi, że to mąż, który przewyższa go godnością. Nie tylko Jana. Wszystkich nas przewyższa. Każdego z osobna i wszystkich nas razem wziętych. „On jest obrazem Boga niewidzialnego, Pierworodnym wobec każdego stworzenia, bo w Nim zostało wszystko stworzone – i to, co na ziemi, i to, co w niebiosach, byty widzialne i niewidzialne. On jest początkiem i wszystko w Nim ma istnienie. Zechciał bowiem Bóg, by w Nim zamieszkała cała pełnia”. Jan zobaczył nad Nim Ducha i zaświadczył – On jest Synem Bożym. Świadectwo Jana jest jednoznaczne, bezkompromisowe. Jan zapłacił za nie własną krwią. Szczęśliwy Jan. Wiedział, kim jest, i znał swoje miejsce. Nie był Światłem – był lampą. Nie był Słowem – był głosem. To sztuka wiedzieć, kim się jest i znać swoje miejsce. Nie być ani krok za, ani krok przed. By znać swoje miejsce, trzeba być na „tak”. Wobec Boga, Stwórcy i Ojca wszechświata. I wobec stworzenia. Całego stworzenia. I tego, kim się jest. A Duch „mocy, miłości i trzeźwego myślenia” namaszcza i naznacza – „mocą Bożą i mądrością Bożą”. „Niech się tak stanie, niech się stanie”.
Oceń