Drugi List do Koryntian
Dz 10,34 / Ps 118 / Kol 3,1-4 / J 20,1-9
Czy spotkaliście kiedyś człowieka, który dla kogoś zupełnie obcego pojechał na drugi koniec świata, rezygnując z przyjemności, wygód, prestiżu czy dobrego imienia? Co więcej, było to dla niego tak naturalne, że gdybyście mu powiedzieli, że robi coś niezwykłego, popukałby się w czoło, dając delikatnie do zrozumienia, że coś z wami jest nie tak? Jeśli nie spotkaliście, możecie nie wiedzieć, o czym mówię. Aby znaleźć zagubioną owcę, Jezus przebywa nieskończoną przepaść, która dzieli stworzenie i Stwórcę. On, który jest sprawiedliwy, postanowił zejść na bezdroża, gdzie zbłądziliśmy zamroczeni kłamstwem, aby nas wyprowadzić ku światłu prawdy i obdarzyć nowym życiem. Jezus zstępuje do Otchłani, aby światło Krzyża zajaśniało pośród całkowitej ciemności braku Boga, krainy grzechu, piekieł. Przebywa tę drogę nieskończonego oddalenia się człowieka od Boga, aby stać się dla nas Drogą powrotu do Ojca, którego nam objawia.
W Jezusie Bóg pozostał jednak nierozpoznany, aż do czasu Paschy. Dopiero śmierć Syna Człowieczego ujawnia zaskakującą obecność Innego: Boga ukrytego pod postacią sługi (Flp 2,7). Można powiedzieć, że to nie narodziny Jezusa, lecz dopiero paschalne wydarzenie przynosi człowiekowi zdolność rozpoznania oblicza Tego, który jest obrazem Niewidzialnego (Kol 1,15), w taki sposób, że patrząc na Niego, poznajemy i Ojca (por. J 12,45; J 14,9). Ta radykalna nowość ludzkiego poznania jest darem Ukrzyżowanego.
Zmierzamy do tego, by osiągnąć wieczną kontemplację Boga w bezpośredniej wspólnocie z Nim jako „uczestnicy Boskiej natury”. To uczestnictwo jest nowym życiem, którym obdarza nas Zmartwychwstały.
Wcielone Słowo, doskonałe samookreślenie się Boga, skuteczne i zdolne przemówić w taki sposób, aby zrozumiał je każdy, któremu zechce się objawić, wchodzi w milczenie swego stworzenia, jego odmowę, odwrócenie się. Jak twierdzi Hans Urs von Balthasar: „Ostatnim słowem nie jest więc Objawienie, pouczenie, lecz uczestnictwo, »communio«”. To słowo dociera dziś do wielu dzięki ludziom, którzy bez osądzania innych decydują się najpierw razem żyć. Oni sprawują na co dzień liturgię Wielkiej Nocy.
Oceń