Pierwszy i Drugi List do Tesaloniczan
Wj 17,3-7 / Ps 95 / Rz 5,1-2.5-8 / J 4,5-42
Czasem ktoś do mnie mówi: „Życzę spełnienia wszystkich pragnień”. „Dziękuję pięknie”, odpowiadam, ale zaraz dodaję, że może jednak nie wszystkich. Innym razem słyszę, że „Pan Bóg zaspokaja wszystkie nasze pragnienia”. „No nie wszystkie”, myślę od razu. Bo nie wszystkie warte są tego, by je zaspokajać. Poza tym wiele z nich jestem w stanie sam rozpoznać i zaspokoić. Więc nie ma powodu, by wszystko zwalać na Pana Boga. Trzeba robić swoje.
Odnoszę czasem wrażenie, że zamiarem „tego świata” jest rozbudzanie naszych pragnień i podsuwanie kolejnych „dóbr”, które mają je zaspokoić. Błędne koło. Tymczasem pragnienia potrzebują nie tylko zaspokajania, ale i wychowania, czasem nawet odmowy – chwilowej albo całkowitej. Nasze pragnienia potrzebują, a raczej my potrzebujemy, nie tylko gratyfikacji, ale i frustracji, byśmy sobie z naszymi pragnieniami poradzili. I dotyczy to także tych pragnień, które nazywamy pragnieniami duchowymi.
O jakich więc pragnieniach Pan Jezus rozmawia z Samarytanką przy studni? Nie o jakichkolwiek. Również nie o takich, które Samarytanka może zaspokoić sama. Pan Jezus rozmawia o pragnieniach właściwych naturze człowieka. Mówi, że natura człowieka jest spragniona sama w sobie, że jest tak stworzona, by była spragniona. Jezus mówi o takim spragnieniu, które zaspokoić może tylko Bóg. Desiderium naturale Dei – naturalne pragnienie Boga.
Jestem w pułapce swojego pragnienia. W pułapce Boga. Nie sposób żyć bez zaspokojenia przez Niego. Każdy, kto to odkrył i z tą „studnią” żyje, i broni jej, by niczym innym ani nikim innym jej nie zaspokajać, jak tylko Bogiem, umie rozróżnić, czego nie warto, co warto i co trzeba zrobić samemu, oraz co warto i można „rozegrać” tylko z Bogiem.
.jpg)
Oceń