Przepraszam
fot. sidekix media / UNSPLASH.COM
Oferta specjalna -25%

List do Galatów

0 opinie
Najniższa cena w ostatnich 30 dniach: 54,90 PLN
Wyczyść

„Miłość znaczy, że nigdy nie trzeba mówić przepraszam” napisał w swojej książce Love Story Erich Segal. Nie wiem, co miał na myśli, ale zupełnie się z nim nie zgadzam. W miłości trzeba umieć wypowiedzieć to arcytrudne słowo. Tylko jak?

Stosunkowo łatwo jest przepraszać Pana Boga – nie widzę Go, nie robi miny pełnej wyrzutów i nie musi mnie koniecznie pouczać w kwestii moich przewinień. Tak, owszem, ksiądz czasami poucza podczas spowiedzi, ale moje zaangażowanie emocjonalne koncentruje się na Bogu, a nie na nim, bo wierzę, że Bóg zawsze akceptuje moje przeprosiny, wybacza i zachowuje się jak ojciec w przypowieści o synu marnotrawnym.

Przeprosić konkretnego człowieka to już zupełnie inna sprawa, ciężko nam to na ogół wychodzi, a czasami jest tak trudne, że wydaje się aż niemożliwe. W dodatku wygląda na to, że im bardziej kogoś kochamy, tym trudniej przeprosić. A co to właściwie znaczy: przeprosić? Są dwa typy przeprosin.

Pierwszy należy do świata dobrego wychowania: mówimy „przepraszam”, kiedy kogoś niechcący potrącimy w autobusie czy na ulicy. Takie „przepraszam” zawiera w sobie dłuższą myśl, coś w rodzaju: „Przykro mi, że niechcący weszłam w twoją przestrzeń, mam nadzieję, że nic się nie stało, życzę ci wszystkiego dobrego”. Takie „przepraszam”, jak każdy inny zwrot grzecznościowy (dziękuję, poproszę itd.) tworzy język będący anticamera caritatis, czyli przedpokojem miłości. Jest to więc ogólnie pojęta dobra wola w stosunku do bliźniego. Słowo „przepraszam” jest w takim wypadku ważnym, choć automatycznym nawykiem, a nasze uczucia są zaangażowane tylko do pewnego stopnia.

Drugi sposób przeprosin to znacznie głębsze zjawisko, bo konfrontujemy się w nim bezpośrednio z naszymi słabościami: niecierpliwością, irytacją, niechęcią, agresją. Jeśli osoba nieznajoma lub znajoma bywa irytująca, to osoba kochana może być w danej chwili wręcz nieznośna. W tym wypadku trwanie w anticamera caritatis nie wystarczy, trzeba mieć odwagę otworzyć drzwi na oścież i wejść do głównej izby miłości. Ale najczęściej się tego boimy, wstydzimy się lub po prostu nie chcemy: „Nie, bo nie”, „Nie będę pierwszy przepraszał” itd. Tkwimy wówczas w owym przedpokoju miłości, który staje się coraz zimniejszy, albo, co gorsza, wychodzimy z domu, trzaskając drzwiami.

Rzadko się zdarza, żeby racja w sporze była tylko po jednej stronie, a nawet jeśli tak jest, warto szukać możliwości rozmowy z pokorą, a nie przyjmując postawę roszczeniową. Poczucie żalu i krzywdy, chociaż często absolutnie zrozumiałe, może być złym doradcą. Nie sugeruję, żeby się kajać, gdy nie ma powodu, ale jednak zawsze należy się starać dostrzec także drugą stronę medalu.

Szczerze przepraszając, nie mam nic do stracenia, oświadczam bowiem drugiemu człowiekowi, że chcę żyć z nim w zgodzie, że szanuję go, ale też chcę być szanowana. Przepraszając za moje słabości, mówię drugiej osobie: „Zawiniłam, ale chcę, żebyś wiedział/wiedziała, że się staram, bo cię kocham. Po prostu. Sparafrazowałabym więc zdanie Segala „Miłość znaczy, że zawsze trzeba umieć mówić przepraszam”.

Pomóż mi Boże osiągnąć miłość cierpliwą (gotową do zrozumienia) i łaskawą (będącą darem Twojej obecności). Daj mi Boże odwagę, bym się nie wstydziła, ani się nie bała przepraszać, i pokorę w przyjmowaniu przeprosin.

Na końcu daj mi Boże siłę aby zawsze, mimo wszelkich trudności, móc powiedzieć drugiemu człowiekowi „cudownie, że jesteś“. Amen.

Przepraszam
Tessa Capponi-Borawska

urodzona 3 marca 1959 r. we Florencji – ukończyła studia historyczne na tamtejszym uniwersytecie, do Polski przyjechała w 1983 roku, przez wiele lat wykładała na Uniwersytecie Warszawskim. Od wielu lat publikuje w „Twoim...

Produkt dodany do koszyka

Zobacz koszyk Kontynuuj zakupy

Polecane przez W drodze