Pierwszy List do Koryntian
Za 9,9-10 / Ps 145 / Rz 8,9.11-13 / Mt 11,25-30
Koń i osioł. Pierwszy dla szlachetnego rycerza, drugi dla obozowego ciury. Nawet groteskowy Don Kichot podążał przez świat na dzielnym rumaku, Sancho Pansa musiał się zadowolić kłapouchym. Tak było od wieków: konne armie stanowiły luksus, na który mogli sobie pozwolić jedynie potężni władcy, a już sam tętent kopyt zbrojnych zastępów wzbudzał powszechną grozę.
Cóż to zatem za król, którego obwieszcza nam dzisiaj prorok Zachariasz: „Pokorny – jedzie na oślątku, źrebięciu oślicy” (Za 9,9)? Czy to nie grubasek Sancho przebrał się znowu w nie swoje szaty i udaje hiszpańskiego granda? A w dodatku: „on zniszczy rydwany i konie, łuk wojenny strzaska w kawałki”. Czy ktoś z nas kpi?
Od wielu dziesiątków lat próbuje się nas, wierzących, wtłoczyć w model katolika konserwatysty i przedstawia się jako obrońców skostniałych porządków. Co więcej, my sami chętnie się za takich uznajemy. A czy to nie my powiedzieliśmy pierwsi, że nie ma już pogan i Żydów, że nie ma niewolników i wolnych, nie ma mężczyzn i kobiet, ale wszyscy jesteśmy kimś jednym w Chrystusie (por. Gal 3,28)? Czy to nie my – ku zgorszeniu mieszczańskich elit – poszliśmy do chorych, wyrzuconych na margines, wygnanych i więźniów? Czy to nie my w XIX-wiecznej Francji walczyliśmy o wolny Kościół w wolnym państwie? Czy to nie my głosiliśmy braterstwo i pokój pomiędzy narodami zwaśnionymi ze sobą od niepamiętnych czasów?
Nasz Pan przyjechał na osiołku. Nasz Pan przyszedł do wszystkich bez różnicy. Nasz Pan pokazał, jak podążać za duchem na przekór wszelkim pokusom cielesnej gnuśności. Nasz Pan nie zniechęcił się ani nie załamał (por. Iz 42,4). Nasz Pan dał się przybić do krzyża. Nasz Pan zwyciężył śmierć.
I wciąż mówi do nas, zagubionych i zaniepokojonych katolików: „Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych” (Mt 11,29). Nasz Pan, pokorny zwycięzca.
Oceń