Hewel. Wszystko jest ulotne oprócz Boga
Ostatni numer „Pastores” pokazuje, jak pięknie może i powinno być we wspólnocie parafialnej. Zapoznajemy się z przykładami proboszczów, którzy na różne sposoby jednoczą wiernych i mobilizują ich do modlitwy (reportaż Stanisława Zasady Taka jest nasza wiara).
Ks. Wojciech Nowacki przekonuje o dobrodziejstwie przyparafialnych grup formacyjnych i modlitewnych i podkreśla, że duszpasterz nie robi łaski wiernym świeckim, gdy zezwala na powstanie i funkcjonowanie takich grup, jednocześnie zaś bierze na siebie obowiązek troski o to, by były żywymi i zdrowymi komórkami Kościoła, a nie rodzajem nowotworu w jego organizmie.
Aby parafianie tworzyli wspólnotę, nie wystarczy, że będą się gromadzili na niedzielnych mszach świętych. Wśród sposobów na ożywienie duchowego życia parafii Ryszard Kempiak SDB wskazuje na lectio divina, lekturę słowa Bożego, która nie ogranicza się do zaspokojenia ciekawości czy nawet pragnienia wiedzy, lecz stanowi głęboki, modlitewny kontakt z Bogiem.
„Pastores” zebrało opinie ludzi, którzy mają sprecyzowaną wizję owocnego funkcjonowania parafii. Kwartalnik zajął się także wyobrażeniem modelowego parafialnego kościoła. „Świątynie i przedmioty związane z kultem Bożym – pisze ks. Józef Górzyński – winny być prawdziwie godne i piękne, stanowiąc jednocześnie znaki i symbole rzeczywistości nadprzyrodzonych”.
Winny być. Wokół nas tymczasem mnóstwo brzydkiej architektury sakralnej. Także muzyka liturgiczna, zamiast przyciągać do Boga i stanowić integralny składnik liturgii, często występuje jedynie jako niepiękny dodatek. Ubolewa nad tym na łamach „Pastores” ks. Robert Tyrała, kierownik Zakładu Muzyki Kościelnej Akademii Muzycznej w Krakowie. Nawołuje on, by muzykę w liturgii traktować poważnie, bo to nie jest „tylko” muzyka. Podobnie Pietà Michała Anioła w Bazylice św. Piotra nie jest „tylko” dziełem sztuki. Jednak kiedy przed kilkudziesięcioma laty ktoś bezbożnie rzucił kamieniem w rzeźbę Michała Anioła i nieznacznie ją uszkodził, a Paweł VI nakazał nabożeństwo, które miało przejednać znieważone oblicze Matki Bożej, wielu ludzi się oburzało (przypomina o tym wydarzeniu ks. bp Jan Bernard Szlaga w tekście Świątynia chrześcijańska nowym Synajem).
Z artykułów zamieszczonych w „Pastores” wyłania się ideał pulsującej życiem parafialnej wspólnoty, gromadzącej się w pięknym kościele na liturgii, której wszystkie elementy kierują myśl człowieka ku Bogu. Czy jest on możliwy do zrealizowania? Czy w ogóle możliwe jest zawiązanie wspólnoty wśród ludzi, których przynależność do danej parafii jest przypadkowa, zdeterminowana miejscem zameldowania, na co dzień zaś żyją w zupełnie różnych światach?
Oceń