Ewangelia według św. Jana
Raphael Rogiński, Bach Bleach, Multikulti Project, seria: Contemporary Classic, vol. 1, 2009
Płyta Raphaela Rogińskiego Bach Bleach zdecydowanie wyrasta ponad przeciętną wśród licznych nagrań z improwizacjami na temat muzyki dawnych kompozytorów. To niezwykłe i bardzo osobiste nagranie, zmuszające do uwagi i mające w sobie coś z medytacji. Surowe i powściągliwe.
Wynikiem wrażliwości Rogińskiego na dźwięk są interpretacje o niezwykłej brzmieniowej urodzie. Dostajemy Bacha w postaci jękliwych albo natarczywych, brzękliwych dźwięków, świstów i eksperymentów z preparowaniem instrumentu rodem z muzyki współczesnej, ale też głębokiego brzmienia klasycznej gitary. Każdy z 13 utworów rozwijany jest z własną logiką, której uzasadnieniem jest właśnie brzmienie (i kryjące się w nim emocje – od surowości po sentymentalizm!).
Trzeba się przygotować na to, że przyzwyczajenia dotyczące tempa, frazowania, budowania formy ulegają przy słuchaniu Rogińskiego zawieszeniu. Podobnie jak nawyki estetyczne – jeśli ktoś nie będzie potrafił pogodzić Bacha z jękiem „hawajskiej” gitary czy też z frazą bliską muzyce filmowej, ta płyta sprawi mu kłopot. A na dodatek każdy estetyczny cytat i tak w końcu zostaje podważony, przełamany…
Jednak nie w tym tkwi niezwykłość tej płyty, że burzy to, co znane. Rzecz w tym, że burząc, buduje – coś nowego, bardzo bliskiego współczesnemu odczuwaniu. Jest w tym, co gra Rogiński, zarówno cały Bach, jak i współczesny, dobrze nam znany dźwiękowy pejzaż. Fantastyczne nagranie!
Przyjemność sprawia też samo wzięcie płyty do ręki, ciekawie wydanej graficznie przez poznański Multikulti Project (warto przyjrzeć się temu, co firmuje, są wśród nagrań MP pozycje bardzo interesujące!). Mam tylko jedno zastrzeżenie – wolałabym bardziej precyzyjne wskazanie, jakie utwory Bacha stały się podstawą improwizacji.
O samym Raphaelu Rogińskim pisać wiele nie trzeba. To gitarzysta uważany za jedną z największych osobowości na polskiej scenie muzycznej (także improwizowanej), lider m.in. zespołu Cukunft i Shofar. Łączy improwizację wywodzącą się z jazzu z muzyką żydowską i etniczną, a także klasyką. Koncertuje głównie w ramach projektów autorskich. W Poznaniu bywa m.in. na festiwalu Tzadik. (DK)
Oceń