Dzieje Apostolskie
Wj 17,8-13 / Ps 121,1-8 / 2 Tm 3,14-4,2 / Łk 18,1-8
Nie jest czymś zaskakującym, że efektowne zaangażowania duszpasterskie, mające odzwierciedlenie w liczbach (najlepiej wielkich), łatwiej jest pochwalić niż ukryte życie mniszek i mnichów, którzy, delikatnie rzecz ujmując, nie wiadomo, co robią.
Jeden z mądrych ludzi, związanych z naszym dominikańskim klasztorem, powiedział, że w trakcie pracy zawsze pozwala sobie na przerwy na papierosa. Patrzy wtedy na wykonaną pracę i na to, co go jeszcze czeka. Odpoczywa, ogląda i pozwala myślom płynąć, a czasem po prostu się modli do Matki Bożej. Z zewnątrz wygląda to na oburzające marnowanie czasu. Jednak ten zwyczaj pozwolił mu już nieraz na zatrzymanie bezsensownego wysiłku, który zmierzał donikąd. Ten moment zmiany perspektywy ukazał zagrożenia albo upewnił, że prace idą w dobrym kierunku i należy je kontynuować.
W dzisiejszych czytaniach ani ręce Mojżesza wysoko wzniesione do Boga w geście modlitwy, ani wojsko izraelskie wyposażone w miecze nie pokonałyby przeciwnika. Połączenie tych „sił” doprowadziło do zwycięstwa. Najtęższe głowy i mięśnie nie są tak skuteczne jak działanie, które wzmacnia modlitwa, lecz również najgorętsza modlitwa nie dokona tego, co można osiągnąć poprzez działanie, do którego Bóg dał siły i zdolności.
Świętej pamięci Andrzej Szpak, ksiądz od hipisów, mówił, że potrzebujemy w swoim życiu „duchowych używek”, czyli krótkich przerw na modlitwę wplecionych w naszą codzienność.
Niepraktyczna z pozoru umiejętność zwracania się do Stwórcy z wiarą i wytrwałością okazuje się niezbędna do normalnego życia.
Oceń