archiwalne zdjęcia braci dominikanów
fot. archiwum redakcji

Jacek żył w bardzo konkretnym czasie i miejscu, w bardzo konkretnym zakonie. Gdyby ktoś w dwudziestym pierwszym wieku chciał się zamienić w Jacka z lat trzydziestych trzynastego wieku, byłoby to tragiczne.

Rozmawiają Tomasz Gałuszka OP i Włodzimierz Bogaczyk

Dominikanie będą w tym roku świętować 800-lecie zakonu w Polsce. Czy w dzisiejszych czasach potrzebujemy takich jubileuszy?

Potrzebujemy, bo musimy sobie przypominać. Gdy zapominamy o przeszłości, to bardzo często popełniamy błędy w teraźniejszości.

Jubileusz naszego 800-lecia, to – tak jak każdy jubileusz – przede wszystkim pamięć o początkach. To powrót do pamiętania rzeczy dobrych, które trzeba w pokorze wydobywać z historii, choć w naturalny sposób łatwiej zapamiętujemy zranienia, które nam zadano. I potrafimy przez całe lata trzymać w sobie żal, a nie pamiętamy dobra, nawet wielkiego i takiego, które wydarzyło się przed chwilą.

Dobra było przez te osiemset lat więcej niż zła?

Oczywiście, zdecydowanie więcej. Nasza dominikańska wspólnota jest po prostu normalną rodziną. A w takiej rodzinie może być superojciec, ale może być i wujek, z którym są kłopoty. Może być kuzyn, który siedzi w więzieniu, i ciotka, która właśnie zdobyła profesurę na Yale. Ta nasza rodzina żyje już 800 lat. I równocześnie ciągle potrzebuje powrotu do pierwotnych pragnień.

Zachował się piękny list franciszkanina Jana Kapistrana, który w 1455 roku założył klasztor pod Wawelem, zostawił braci i wyjechał. Już po roku w tej wspólnocie zaczął się kryzys. I wtedy Jan Kapistran pisze do braci z Krakowa. Nie gani ich, nie okazuje frustracji w związku z tym, że ledwie ich zostawił, a oni już zaczynają się kłócić i nienawidzić, tylko przypomina pierwotne pragnienia: Bracia, co się z wami stało? Co się stało z waszym pragnieniem ubóstwa, z waszą radością, z waszym pragnieniem pójścia za Świętym Franciszkiem? Ten list można spokojnie przełożyć na rzeczywistość dominikańską. My też musimy powracać do pierwotnych pragnień pierwszej wspólnoty braci.

A kim byli ci, którzy tworzyli tę pierwszą wspólnotę dominikańską w trzynastowiecznej Polsce?

Pierwsze pokolenie to księża diecezjalni związani z kuriami biskupimi. Wywodzili się z elit, byli studentami najlepszych ówczesnych uniwersytetów, bolońskiego i paryskiego, mieli przed sobą perspektywę kariery. Ale świadomie wybrali życie niezwykle ubogie, całkowicie poświęcone Ewangelii, życie apostolskie, w realny sposób odwzorowujące wspólnotę uczniów Pana Jezusa. Dorośli mężczyźni, którzy rodzą się na nowo i realizują najbardziej szalone pomysły ściśle ugruntowane w nauczaniu Kościoła, w aktach prawnych zakonu, w zadaniach otrzymanych od papieża.

Nasz jubileusz to wejście w świat wielkich pragnień, wielkich fascynacji tych ludzi. To dzięki nim mogę dziś być w Krakowie i patrzeć na klasztor, który stoi tu bez przerwy od ośmiuset lat.

Wszystko zaczęło się

Zostało Ci jeszcze 85% artykułu

Wykup dostęp do archiwum

  • Dostęp do ponad 7000 artykułów
  • Dostęp do wszystkich miesięczników starszych niż 6 miesięcy
  • Nielimitowane czytanie na stronie www bez pobierania żadnych plików!
Wyczyść

Zaloguj się

Nie boimy się świata
Tomasz Gałuszka OP

urodzony 4 czerwca 1978 roku w Jarosławiu – dominikanin, historyk, mediewista, doktor habilitowany historii Uniwersytetu Jagiellońskiego, doktor teologii, profesor Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie, dyrektor Dominikańskiego Instytutu Historycznego, nauczyciel...

Nie boimy się świata
Włodzimierz Bogaczyk

urodzony w 1966 r. – z wykształcenia historyk, dyrektor Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego w Poznaniu, przez 28 lat dziennikarz, redaktor naczelny i wydawca poznańskiej redakcji „Gazety Wyborczej”. Mąż Martyny. Ojciec I...

Produkt dodany do koszyka

Zobacz koszyk Kontynuuj zakupy

Polecane przez W drodze