List do Galatów
Iz 52,7–10 / Ps 98 / Hbr 1,1–6 / J 1,1–18
[25 grudnia 2021 / Boże Narodzenie]
Tajemniczy autor Listu do Hebrajczyków zapisał coś absolutnie przepięknego, że Bóg „w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna” (Hbr 1,2). Nie wiemy, kim był ów autor. Ale w pełni rozumiał tę wewnętrzną zażyłość w Bogu, że Bóg też jest Ojcem, że Bóg ma Syna. Zrozumiał także, że ten Ojciec chce nam coś opowiedzieć i o sobie, i o nas, i o więzi między nami a Bogiem. Nie chciał już więcej posyłać kolejnych proroków, lecz posłał własnego Syna. I nie na chwilę, ale na zawsze, po „wszystkie dni aż do skończenia świata” (Mt 28,20). Któż lepiej mógłby opowiedzieć o Ojcu niż Jego własny Syn! Tysiące słów o Bogu, setki proroctw, a tu nagle przed nami ukazuje się Jego Syn. Odwieczna tęsknota za Bogiem, za sensem, nagle zostaje napełniona blaskiem nadzwyczajnych narodzin. Jest wreszcie Ten, który o Nim opowie, Żywe Słowo, Jego Syn, Jednorodzony, maleńki jak my, Wcielony, „światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi”. Prośba Mojżesza – „spraw, abym ujrzał Twoją chwałę” (Wj 33,18) – spełnia się na naszych oczach. „Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie” (Łk 10,23). Lecz ten Syn, zanim zacznie do nas mówić, chce wpierw, abyśmy Go przyjęli jako Dzieciątko narodzone z Maryi. Nie chce być abstrakcyjnym bogiem, bogiem naszych myśli i wyobrażeń, ale chce być Bogiem prawdziwym, wcielonym, bliskim nam, Emmanuelem, Bogiem z nami. Chce być tym Słowem, które rozjaśni mroki naszych pojęć o Bogu. Tylko takim ludziom potrafi się objawić z całą swoją miłością i sensem. Święty Jan ma tego świadomość: „Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego – którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili” (J 1,12–13). Narodzony chce, abyśmy przez Jego narodzenie i my narodzili się z Boga.
Oceń