Nerw święty. Rozmowy o liturgii
Iz 55,6-9 / Ps 145 / Flp 1,20c-24.27a / Mt 20,1-16a
Słowa z Księgi Izajasza: „Myśli moje nie są myślami waszymi ani wasze drogi moimi drogami”, wracają do mnie jako modlitwa otrzeźwienia na niespokojne czasy. Gdy życie nie toczy się tak, jak bym je sobie zaplanował. Gdy to, co uznawałem za słuszne i wyłącznie dobre, ustępuje miejsca rozwiązaniom, na które zgodzić się nie mogę. I nie chodzi tu przecież o banalne życzenia, jak choćby to, żeby wszystkie komary nagle wyginęły lub żeby temperatura spadała poniżej zera jedynie w górach, za to utrzymywała się przez cały sezon narciarski, w pozostałych zaś miejscach oscylowała wokół bezpiecznych 25 stopni. Pomstować na świat pełen komarów, zimnej wiosny i lipcowych kanikuł to dziecinada. Nieroztropne decyzje polityczne, powtarzane przez chrześcijan niechrześcijańskie hasła, czy wreszcie takie a nie inne decyzje personalne czy dekrety w moim Kościele – to już waga ciężka. Szczególnie że nierozerwalnie wiążą się z silnymi wartościami.
Wtedy ten krótki werset z Izajasza nabiera szczególnego znaczenia. Tyle razy się zdarzało, że człowiek, któremu nigdy bym nie zaufał, którego dawno spisałem na straty, zmienił się i sprawdził w kluczowej chwili. Albo wprost przeciwnie: wcale się nie sprawdził, ale ostatecznie z tej porażki wynikło ważne dobro, którego bym się nie spodziewał. Ile razy się zapierałem: Byle nie on! Czemu to niby ma służyć? Zwariowałeś, Panie Boże! A jednak to Jego decyzja, a nie moje słuszne kalkulacje, wytrzymywała próbę czasu. To uczy pokory.
Wciąż wiele nie rozumiem. Modlitwa Izajasza – moja mała litania na czasy niespokojne – stanowi odtrutkę na mój brak pokory. Okazuje się bowiem, że dobre rewolucje to nie te, które się rodzą z buntu (jak często nam wmawiają), ale z zaufania Bogu.
Oceń