fot. fot. pratiksha-mohanty/unsplash

Jeden z moich byłych współbraci zwykł powtarzać, że każdy jezuita powinien w życiu napisać, albo przynajmniej przeczytać chociaż jedną książkę. Różnie z tym bywa. Są jednak kwestie, na których jezuita znać się powinien. Jedną z nich jest pycha. Nieskromnie – jak na pysznego jezuitę przystało – powiem, że mam w tym względzie niemałe rozeznanie. A że niemal czterdzieści lat pysznego, jezuickiego życia na karku, tośmy się z pychą zdążyli wzajemnie poznać i zaprzyjaźnić, jak – nie przymierzając – diabetyk z cukrzycą. Obydwoje dobrze wiemy, że już się ze sobą nie rozstaniemy, i jedyne, co możemy zrobić, to znaleźć taki modus vivendi (błyśnięcie łaciną to też klasyka pychy), który nie pozwala drugiemu ani unicestwić mnie, ani też zawładnąć mną całkowicie. Im dłużej żyję, tym bardziej jestem przekonany, że jedynym lekarstwem, jedyną insuliną, która działa na moją pychę, są upokorzenia. Nie tylko te wielkie, przełomowe, ale również te wszystkie małe prztyczki w nos, które życie niesie ze sobą, a które konsekwentnie podprowadzają do największej łaski wieku dorosłego, czyli do rozczarowania samym sobą. Nie istnieją fora internetowe „Moja pycha”, „Jak żyć z pychą?” lub „Pycha to nie wyrok”, więc korzystam z tej możliwości, aby podzielić się swoim doświadczeniem. Przecież promocję leku trzeba wesprzeć przykładami je

Zostało Ci jeszcze 75% artykułu

Wykup dostęp do archiwum

  • Dostęp do ponad 7000 artykułów
  • Dostęp do wszystkich miesięczników starszych niż 6 miesięcy
  • Nielimitowane czytanie na stronie www bez pobierania żadnych plików!
Wyczyść

Zaloguj się

Medycyna naturalna
Wojciech Ziółek SJ

urodzony w Radomiu, w 1963 roku, w czerwcu, znaczy, w połowie czerwca, właściwie to w drugiej połowie czerwca, dokładnie 21 czerwca – jezuita, uratowany grzesznik....

Produkt dodany do koszyka

Zobacz koszyk Kontynuuj zakupy

Polecane przez W drodze