Logika tabloidalna
Oferta specjalna -25%

Ewangelia według św. Jana

0 opinie
Najniższa cena w ostatnich 30 dniach: 54,90 PLN
Wyczyść

W jednym z poprzednich felietonów pisałem przychylnie o dziennikarzach. Zadeklarowałem, że się ich nie boję i że chętnie pomagam, jeśli proszą o przysługę. Ale cóż! Człowiek uczy się całe życie i dziś byłbym już ostrożniejszy w tej otwartości na media. Niedawno pewien dziennikarz zaproponował rozmowę o możliwości spowiedzi zapośredniczonej elektronicznie, czyli np. przez telefon lub Internet. Na ten temat niejednokrotnie się już wypowiadałem, zgodziłem się więc na krótki wywiad i na zdjęcie. Zastrzegałem jednak na różne sposoby, że nie jestem propagatorem tego rodzaju spowiedzi, a sam problem interesuje mnie raczej jako teologiczno–duszpasterska ciekawostka. Kiedy jednak trafiła do moich rąk gazeta, szybko zrozumiałem, że dałem się zmanipulować. Na okładce para w jednoznacznie seksualnej pozie oraz tytuły: „Seks w biurze” i „Czy Kościół odpuści”. W środku mniej więcej to samo, a poza tym ja w koloratce oraz obwieszczenie „Postępowy jezuita”. Jednym słowem obciach zupełny. Pretensje jednak mogę mieć tylko do siebie… Jak się człowiek kuma z tabloidami, to powinien być przygotowany na różne przykre niespodzianki.

Niesmakiem napawa mnie też sposób, w jaki media rzucają się na temat pedofilii. Owo straszne zboczenie jest poważnym problemem, stąd wymaga fachowej dyskusji polityków, prawników, policji, lekarzy i wychowawców, aby znaleźć właściwe rozwiązania i jak najskuteczniej zapobiegać tragediom dzieci. Zamiast poważnego namysłu, mamy – niestety – pogoń ze sensacją, bo ją można przecież dobrze sprzedać. Umiejętnie podżegane zamieszanie wokół prałata Henryka J. jest tego najlepszym przykładem: winny, niewinny, ale coś tam musiało być; dziecko zaprzecza, że było molestowane, ale zapewne kłamie, a poza tym na plebanii chyba działy się jakieś podejrzane rzeczy… Najbardziej zaciekle atakują tutaj niejednokrotnie ci, którzy jednocześnie popierają lesbijskie i gejowskie parady, pornografię, wczesną inicjację seksualną młodzieży oraz środki antykoncepcyjne dla dzieciaków. Nie chodzi tu przecież o logikę i konsekwencję, która zaowocowałaby bezpieczeństwem dzieci, ale o to, by komuś spektakularnie dołożyć i upłynnić nakład brukowca.

Tej gorączce poddają się niekiedy publicyści, którzy dalecy są od tabloidalnego sposobu myślenia. Na przykład Piotr Zaremba w jednym ze swych felietonów w „Newsweeku Polska” nawoływał do normalności, która pozwoli tak samo karać zarówno księdza katolickiego, jak i znanego dyrektora poznańskiego chóru. Publicysta bowiem uważa za przejaw jaskrawej niesprawiedliwości fakt, że dyrygent Wojciech K. został skazany na 8 lat, a ksiądz z Tylawy, Michał M., tylko na dwa lata w zawieszeniu. Ponadto wyciąga z tego wniosek, że korporacja (czytaj: klika) księży jest silniejsza niż jakakolwiek inna. Zaremba załamuje więc ręce, tłumacząc, że taki niski wyrok dla księdza to niedźwiedzia przysługa wyświadczona Kościołowi. Wobec duchownego powinien zostać orzeczony takim sam wyrok, jak w wypadku dyrygenta, a wówczas nikt by Kościoła nie podejrzewał o ciemne machinacje. Zarembie wtórują M. Sobczak i A. Szpak w „Angorze”. „Dlaczego więc wyroki w sprawach księży pedofilów zapadają w zawieszeniu? Czyżby sukienka duchowna nie pasowała do więziennych murów. Nie zgadzamy się z tym i protestujemy” – wołają w uniesieniu godnym czekistów, sądząc zapewne, że bronią znękanego ludu miast i wsi.

Zastanawiam się, czy ci przecież skądinąd rozgarnięci autorzy nie widzą różnicy między różnymi formami pedofilskich zachowań. Pomimo bowiem obrzydliwości pedofilii jako takiej, istnieje istotna różnica pomiędzy braniem dziewczynek na kolana i całowaniem w usta (tzw. zły dotyk), a np. uwodzeniem nieletnich chłopców i uprawianiem z nimi oralno––analnych orgii seksualnych. Skoro tak, to i wyroki powinny być różne. Nie bądźmy zatem pobłażliwi dla zła, ale zachowujmy odpowiednią miarę kary i dobierajmy odpowiednie środki zaradcze. Mógłbym jeszcze zrozumieć, że ktoś – bez stosowania demagogicznych porównań – uważa, że taki lub inny człowiek powinien otrzymać większą karę za czyny, które mu udowodniono; ale domaganie się „rewolucyjnej” równości w karaniu bez względu na okoliczności, to po prostu głupota albo ideologiczna prowokacja.

Pohukiwanie pod publiczkę, a przy okazji dawanie upustu swoim, np. antykościelnym, fobiom, nie pomoże dzieciom, które stają się ofiarami pedofilii. W walce ze zboczeniami i ich tragicznymi owocami potrzeba rozwagi i fachowości, a także perspektywicznej wyobraźni. Owa zaś wyobraźnia każe dostrzec wielowątkowość problemu, w tym na przykład związek między propagowanym przez wiele mediów panseksualizmem a liczbą i zuchwałością zboczeńców. Jeśli niejedno pismo dla młodzieży zachwala pożycie seksualne nastolatków, w tym homoseksualizm, to w imię czego może jednocześnie lamentować nad faktem, że jakiś 40–latek uwodzi 15–latka? Może wszystko działo się z wzajemnością? Człowiek „postępowy” przecież je w kinie popcorn i wie, że ważne jest tylko to, aby się kochali… A wszelkie Boże przykazania, zakazy i nakazy są średniowiecznym przeżytkiem.

Logika tabloidalna
Dariusz Kowalczyk SJ

urodzony w 1963 r. – jezuita, profesor teologii, wykładowca teologii dogmatycznej, profesor Wydziału Teologii Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego w Rzymie. W latach 2003-2009 prowincjał Prowincji Wielkopolsko-Mazowieckiej Towarzystwa Jezusowego....

Produkt dodany do koszyka

Zobacz koszyk Kontynuuj zakupy

Polecane przez W drodze