„Czytając tekst literacki, jesteśmy w stanie »widzieć oczami innych«, uzyskując szeroką perspektywę, która poszerza nasze człowieczeństwo. Uaktywnia to w nas empatyczną moc wyobraźni, która jest podstawowym nośnikiem zdolności utożsamiania się z punktem widzenia, kondycją, uczuciami innych, bez których nie ma solidarności, dzielenia się, współczucia, miłosierdzia. Czytając, odkrywamy, że to, co czujemy, jest nie tylko nasze, jest uniwersalne, więc nawet najbardziej opuszczona osoba nie czuje się sama” – czytamy w Liście Ojca Świętego Franciszka o roli literatury w formacji kapłańskiej opublikowanym w lipcu 2024 roku (pkt 34). Idąc tropem papieskiej myśli, spróbujemy opowiedzieć o wybranych zagadnieniach teologicznych za pomocą literatury. Stąd tytuł tego cyklu, który przez najbliższy rok będzie się ukazywał na łamach „W drodze”, a w wersji podcastowej na kanale dominikanie.pl w serwisie Spotify w każdą drugą środę miesiąca. Więcej o cyklu: wdrodze.pl/podcast-dobrze-sie-wierzy-literatura.
Fakt użycia wolnej woli związany z popełnieniem grzechu pierworodnego sprawia, że historia świata nie jest wedle Augustyna prostą realizacją programu Boga, tylko staje się częściowo niezależną od Boga historią Adama i Ewy.
Rozmawiają literaturoznawca prof. Ryszard Koziołek i Roman Bielecki OP
Złośliwi mówią, że jeśli nie wiemy, kto jest autorem jakiegoś cytatu teologicznego, to z dużym prawdopodobieństwem możemy założyć, że jest nim Święty Augustyn. A to dlatego, że zostawił po sobie niezapomniane dzieła i na wieki odcisnął swój charakter na teologii i filozofii chrześcijańskiej. Perłą w koronie jego spuścizny są rzecz jasna Wyznania.
Czyli jeden z najwspanialszych pomników literatury konfesyjnej, który można opisać jako historię przemian jego serca albo bardzo skomplikowane wyznanie wiary. W dodatku rewelacyjnie napisane, czemu w polszczyźnie zaświadcza wybitny przekład autorstwa Zygmunta Kubiaka. Czytelnik dostaje w Wyznaniach próbę zdania sprawy z życiowych wyborów autora, począwszy od nauki retoryki w prowincjonalnej Tagaście w Afryce Północnej, poprzez wyjazd do ówczesnej stolicy świata Rzymu, a następnie Mediolanu, gdzie dokonała się jego konwersja.
Słowa „wyznanie” można użyć co najmniej w dwóch kontekstach, które Augustyn wykorzystuje, dając nam wiedzę zarówno o swoich grzechach, jak i o swojej wierze. Jedno i drugie dostajemy w postaci retrospekcji pisanej z perspektywy mniej więcej dziesięciu lat, jakie minęły od jego głośnego nawrócenia. Pisząc je, miał jakieś czterdzieści cztery lata i ugruntowaną pozycję społeczną i kościelną. W tym czasie był już biskupem Hippony, czyli dzisiejszej Annaby w Algierii Północnej.
Oceń