Ewangelia według św. Marka
według danych Światowej Organizacji Zdrowia depresja dotyka od trzech do ośmiu procent ludzi na świecie. Szacuje się, że za dziesięć lat będzie to pierwsza choroba naszego globu. W Polsce z depresją zmaga się około czterech procent rodaków, czyli, ostrożnie licząc, około półtora miliona osób. Jednocześnie, jak zauważa psychiatra Edward Krzemiński w rozmowie, którą publikujemy w tym numerze, dziś „niemal każde gorsze samopoczucie psychiczne kwitujemy potocznie sformułowaniem »mam deprechę«”. Nie zawsze jest to prawda. Prawdą jest natomiast to, o czym mówią psychiatrzy, że jesteśmy społeczeństwem coraz słabszym psychicznie, mniej odpornym na stres, przeciwności życia i trudności, z którymi musimy się borykać.
Czym więc są nasz smutek, drażliwość i brak ochoty do działania? Czy to już powód, by udać się do lekarza? A może to tylko wiosenne przesilenie? Rozdrażnienie z powodu przedłużającej się kwarantanny? Albo zwykłe lenistwo podpadające pod listę grzechów głównych i podlegające ocenie moralnej przy kratkach konfesjonału? Jedno jest pewne: niepokojących objawów nie powinniśmy lekceważyć, a pójście do psychiatry to żaden wstyd.
Tak jak czasami można pomylić smutek z depresją, tak też można pomylić prawdziwą wiarę z religijnością. Sprawdzianem tego, czy łączy nas z Chrystusem głęboka więź, czy tylko przywiązanie do rytuałów, były ostatnie tygodnie. Pojawili się tacy, którzy mówili, że pandemia, która dotknęła cały świat, to kara za grzechy. Czy rzeczywiście w takiego Boga wierzymy? Raczej należałoby się zastanowić, jak podpowiada bp Adrian Galbas, „co Pan Bóg chce mi przez tę sytuację powiedzieć, do czego mnie wzywa, na jaki wymiar mojego życia chce zwrócić mi uwagę i jak mogę to wszystko wykorzystać do mojego osobistego nawrócenia?”. Z tą myślą zachęcam Państwa do lektury miesięcznika.
Oceń