List do Galatów
mówienie o złu nie ma dobrej prasy. Pozwalam sobie jednak na przypomnienie myśli rosyjskiego filozofa Władimira Sołowjowa z Krótkiej opowieści o Antychryście, w której zawarł przenikliwą sugestię, że kiedy na świecie zjawi się wzmiankowany anty-Chrystus, to będzie nie tyle ludzi kusił, ile zwodził. Wyrządzając zło, powie, że to dobro. I wielu da się na to nabrać.
Prowadzi mnie to do mało pocieszających wniosków. Proszę pomyśleć, ile czasu marnujemy, przekonując się wzajemnie do swoich racji? Ile energii wkładamy w to, by agresję nazywać wyższą koniecznością, zachłanność zapobiegliwością, kłamstwo przejęzyczeniem, lenistwo odpoczynkiem, a zwykłe wścibstwo potrzebą informacji? Nie jestem naiwny i wystarczająco długo żyję na świecie, by wiedzieć, że każde, nawet największe draństwo da się przystroić w pozłotko. Jak często nam się zdarza używać kogoś jako narzędzia, manipulować informacjami, a potem wszystko zracjonalizować i tłumaczyć sobie i innym, że „nie dało się inaczej” i „było to konieczne”? Obserwując wiele problemów, z jakimi się zmagamy w Kościele i naszym społeczeństwie, myślę, że do perfekcji opanowaliśmy przecedzanie komara i połykanie wielbłąda tylko po to, by utrzymać status quo, nie przyznać się do popełnianego zła i żyć w przekonaniu o własnej doskonałości moralnej.
Ten numer miesięcznika poświęcamy zjawiskom społecznym, które niszczą nasze wspólne życie, bo są zwyczajnie grzeszne. Trafi on do rąk Czytelników w czasie Wielkiego Postu, którego głównym motywem jest nawrócenie, czyli nic innego, jak nazywanie rzeczy po imieniu, odkłamywanie usprawiedliwień o tym, „że to skomplikowane”. No właśnie, że nie. To nie jest skomplikowane. To znacznie prostsze, niż się wydaje.
Oceń