List do Rzymian
nawrócenie to obok miłosierdzia, grzechu i łaski jeden z podstawowych elementów definiujących chrześcijański sposób życia. W praktyce oznacza ono zmianę sposobu myślenia i postępowania. Najczęściej kojarzymy je z Wielkim Postem lub rekolekcjami zachęcającymi do aktywnego zerwania z namiętnościami i złymi nawykami.
Idąc jednak dalej tokiem tego rozumowania, sprowadzamy nawrócenie do okolicznościowego ćwiczenia, które raz bądź dwa razy do roku staje się naszym karnym obowiązkiem. Takie podejście, jak przekonują autorzy miesięcznika, to wynik błędnego myślenia, które traktuje nawrócenie jako wstęp do bycia chrześcijaninem, zapominając o tym, że to istota naśladowania Chrystusa. Nie zamyka się więc ono w ramach jednego dnia lub kilku tygodni, ale jest procesem dawniej nazywanym pracą nad sobą. Dziś to nieco zapomniana figura chrześcijańskiej duchowości wypierana przez takie określenia jak samorealizacja czy samospełnienie, które, choć brzmią atrakcyjnie, niebezpiecznie zawężają perspektywę Ewangelii.
O nawróceniu piszemy też z dominikańskiej perspektywy. Zakonu, jak pisze ojciec Krzysztof Pałys, pobitego i skompromitowanego. Co to znaczy być dziś w jego strukturach, naznaczonych skandalem i grzechem?
Przypomniał mi się przy tej okazji fragment rozmowy z Wojciechem Marczewskim, legendą polskiej reżyserii, który odnosząc się do poziomu polskiej produkcji filmowej, mówił kiedyś: „Chwilami chciałoby się, żeby tych młodych ludzi – a miał na myśli trzydziestoparoletnich reżyserów – dopadło jakieś nieszczęście, żeby poznali smak strachu, bólu. Albo odwrotnie – wielkiej radości. A tymczasem w ich codzienności wszystko jest w normie”. Ta diagnoza, jeżeli nawet nosi w sobie znamiona uproszczenia, wydaje się aktualna i znajduje swoje zastosowanie w życiu duchowym. Sprowadza się do stwierdzenia, że aby żyć, trzeba porzucić to, co stare, i zaryzykować nowe, podparte gorzkim doświadczeniem przeprowadzonym na nas samych.
Oceń