Ostatnio zadałem sobie pytanie, czy jestem w stanie łaski, skoro w ogóle nie czuję, żebym ją posiadał. Czy są jakieś sposoby, by dowiedzieć się, że jest się pod wpływem działania łaski Bożej?
W naszej pobożności wielką wagę przywiązujemy do doświadczenia. Wprawdzie Pismo Święte mówi, że „wiara bez uczynków jest martwa”, jednak jesteśmy raczej skłonni uważać, że „wiara bez doświadczenia jest martwa”. „Doświadczenie” najczęściej rozumiemy potocznie jako „czucie”. Tym, co ma nadać smak naszej wierze, jest więc doświadczenie, czyli „czucie” wpływu Boga na nas. Gdy tego „czucia” brakuje, zaczynamy się gubić i gotowi jesteśmy posądzić siebie o utratę wiary albo próbujemy nerwowo i sztucznie to „czucie” wzbudzić. Dlatego, jak sądzę, tak popularne są spotkania modlitewne, które wprowadzają uczestników w jakiś trans. Doświadczenie transu nie jest jednak doświadczeniem łaski, niekiedy nawet może temu doświadczeniu przeszkadzać.
„Transowe chrześcijaństwo” ma problem z sakramentami. Dlaczego? Jest w nich stanowczo za mało „czucia”. Sakramenty w swoim utrwalonym, sformalizowanym rytuale nie mają tej spontaniczności, tego bezpośredniego przełożenia na przeżywanie, które jest dzisiaj w cenie. Łaska sakramentalna jest jednak czymś innym niż „czucie” Boga. Kościół naucza, że sakramenty przynoszą łaskę, a więc są zbawienne, przemieniają nas w Chrystusa. W człowieku nastawionym na „czucie” budzi się jednak nieufność. Gdzie jest łaska płynąca z sakramentów, skoro w ogóle nie czuję, że coś się we mnie wewnętrznie przemienia? Tego rodzaju myślenie o łasce jest być może jedną z ważniejszych przyczyn zaskakująco szybkiego zwątpienia
Zostało Ci jeszcze 75% artykułuWykup dostęp do archiwum
- Dostęp do ponad 7000 artykułów
- Dostęp do wszystkich miesięczników starszych niż 6 miesięcy
- Nielimitowane czytanie na stronie www bez pobierania żadnych plików!
Zaloguj się
Oceń