Dzięki internetowi zobaczyliśmy, że podziwiane przez nas autorytety to ludzie tacy sami jak my. Jeden po wypiciu lampki wina zamienia się w twitterowego hejtera, a inny pisze to, co naprawdę uważa, bez konwenansów kulturowych. Maski opadają.
Rozmawiają dziennikarz i publicysta, Michał Szułdrzyński, i Roman Bielecki OP
Czy przy dzisiejszym zalewie słów i tysiącu opinii dziennikarstwo ma jeszcze sens?
Wierzę, że tak, ale warto odróżnić dwie profesje: dziennikarstwo newsowe, polegające na zdobywaniu informacji – w sejmie, firmach czy ministerstwach – niedostępnych dla przeciętnego odbiorcy, i szeroko rozumianą publicystykę. Podział nie jest rzecz jasna ostry, ale uważam, że jedno i drugie wciąż jest ważne. Pierwsze dlatego, że obywatele chcą wiedzieć, co się wydarzyło, i potrzebują kogoś, kto wystąpi w ich imieniu, żeby wydobyć fakty. A drugie, bo wbrew pozorom coraz bardziej niezbędny jest komentarz do wydarzeń.
A dlaczego?
Świat, w którym żyjemy, jest dość skomplikowany, dlatego odbiorca ma prawo oczekiwać, że mu go trochę objaśnimy. I nie chodzi o to, żeby mu narzucić sposób myślenia, tylko o to, żeby zaproponować jakąś interpretację, do której będzie mógł się odnieść.
Widać to dobrze zwłaszcza wtedy, kiedy wydarzy się coś ważnego, gdy wybuchnie skandal albo zostanie podjęta kontrowersyjna decyzja. Wtedy czytelnik wie, że stało się coś istotnego, ale najczęściej jest tak zapracowany, że nie ma czasu na zastanawianie się i łączenie ze sobą różnych elementów rzeczywistości. Dlatego otrzymuje analizę czy komentarz, z którymi nie musi się zgadzać, ale które są dla niego pewną propozycją zrozumienia kontekstu danej informacji.
Tyle że wielu zostaje na tym poziomie. Nie podchodzi krytycznie do tego, co czyta, traktując dany tekst jako jedyny opis rzeczywistości.
Bez wątpienia są tacy, którzy mają potrzebę patrzenia na świat przez pryzmat swojej tożsamości ideowej. To wyraz zjawiska nazywanego polityką tożsamości, w której logice partie polityczne mniej troszczą się o interesy poszczególnych grup społecznych, a bardziej się zajmują obsługą i zapewnieniem komfortu swoim wyborcom, utwierdzaniem ich tożsamości.
Swoją drogą to ciekawe, że w polityce tożsamości nie ma konkurentów, tylko są wrogowie.
To widać w języku, jakim się posługujemy. Zawsze jest jakaś druga strona – obca, inna, która jest zagrożeniem wszystkich wartości ważnych dla tej pierwszej. I nie chodzi o to, że ktoś ma inny pomysł na to, jak umeblować Polskę czy Europę, tylko o konflikt na najbardziej podstawowym poziomie, wynikający z samego faktu czyjegoś istnienia, uderzającego w wartości istotne dla mojego bytu i tożsamości.
Narzekamy na bańki me Zostało Ci jeszcze 85% artykułu Dalszy dostęp do artykułu zablokowanyWykup dostęp do archiwum
- Dostęp do ponad 7000 artykułów
- Dostęp do wszystkich miesięczników starszych niż 6 miesięcy
- Nielimitowane czytanie na stronie www bez pobierania
żadnych plików!
Masz dostęp do archiwum?Zaloguj się
Wykup dostęp do archiwum
- Dostęp do ponad 7000 artykułów
- Dostęp do wszystkich miesięczników starszych niż 6 miesięcy
- Nielimitowane czytanie na stronie www bez pobierania żadnych plików!
Zaloguj się
Oceń