Hewel. Wszystko jest ulotne oprócz Boga
Iz 9,1-3.5-6 / Ps 96 / Tt 2,11-14 / Łk 2,1-14
Ten pozornie łagodny tekst wygląda jak opis bitwy. Wejść w niego, to jakby wejść w bitwę, jej środek.
Z jednej strony dowodzi cesarz. Zarządza, wydaje rozkazy, zmusza. To jest właściwy dla niego sposób na życie i kontakt ze światem. Z drugiej strony, tej samej nocy, Bóg inauguruje nowy sposób porozumiewania, nowy język, nowy styl. Bóg po prostu objawia, oznajmia i proponuje drogę wyboru i wolności. Bóg zwiastuje „wielką radość” oraz mówi „nie lękajcie się”.
Cesarz usiłuje przeprowadzić spis ludności w całym ówczesnym świecie, na całej ziemi. Bóg natomiast objawia się wszystkim ludom i narodom oraz każdemu człowiekowi. A zatem nie tyle ziemi, światu, ile ludziom. Człowiek staje się odtąd nową miarą wszechświata. Człowiek godny, wolny, już nie niewolnik.
Cesarz każe się wszystkim zapisać. Bóg nie prowadzi kartoteki. Bóg czyni znaki. „Znajdziecie Niemowlę, owinięte w pieluszki i leżące w żłobie”. Znajdziecie je i rozpoznacie. Trzeba jedynie rozpoznać.
Cesarz, aby panować, każe się ludziom cofnąć aż do dnia urodzin i zapisać tam, skąd każdy pochodził. Pragnąc zapanować, usiłuje uchwycić coś i cofa się, idzie ku przeszłości. Bóg, który objawia się w Dziecięciu, zwiastuje przyszłość, narodziny, początek, nowość, zmianę, wzrost, szansę. Tej nocy cesarz przebywa w swoim pałacu, a Bóg w stajni na sianie. Cesarz jeszcze nie wie, że porusza się już w próżni. Nowonarodzony wypełnia świat nową treścią życia i nadziei. Tymczasem leży w żłobie, jak później położą Go w grobie, z którego jednak powstanie z martwych i to jest nasza nadzieja. Krzyk Dzieciątka rodzi nowego człowieka, to już okrzyk zmartwychwstania.
Bitwa skończona. Noc odchodzi wraz z wojskiem cesarza. Rodzi się dzień należący do Chrystusa. Tej nocy rodzi się wolność. Dziecko wygrywa bitwę i ogłasza zwycięstwo. Chwała na wysokościach Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli. Zaczyna się nowa era.
Oceń